Jak zostać królem

Lata 30. XX wieku. W obliczu zbliżającego się globalnego konfliktu zbrojnego sytuacja polityczna w Anglii jest napięta. Po śmierci króla Jerzego V na tron wstąpił jego najstarszy syn, przyjmując imię Edwarda VIII. Jednak nie trwało to długo. Szokująca abdykacja Edwarda, której przyczyną była chęć poślubienia Amerykanki Wallis Simpson, oraz brak potomstwa spowodowały, że następcą tronu został książę Yorku Albert. Mężczyzna zdawał się jednak być zupełnie nieprzygotowany do sytuacji, w jakiej postawiła go historia. Mało tego, od wczesnego dzieciństwa posiadał dość krępującą wadę, która mogła stanowić poważny problem w sprawowaniu monarszych obowiązków. Mianowice, podczas publicznych wystąpień nie mógł opanować jąkania się. Żadne lekarstwa ani terapie nie skutkowały, aż do czasu kiedy za namową żony, księżnej Elżbiety, rozpoczął leczenie u ekscentrycznego australijskiego logopedy Lionela Logue’a. Początkowy brak wiary w oryginalne metody terapii szybko ustąpić musiał miejsca cierpliwości i pokorze, zwłaszcza po koronacji, kiedy Albert, już jako Jerzy VI, zobowiązany był do wygłoszenia publicznego orędzia, biorąc tym samym odpowiedzialność za cały naród w tym trudnym historycznym momencie.

Osadzona w realiach historycznych XX wieku przejmująca opowieść o przezwyciężaniu własnych słabości dość niespodziewanie stała się największym wygranym gali oscarowej w 2011 roku. Oparta na błyskotliwym scenariuszu Davida Seidlera skromna brytyjska fabuła pozostawiła w pokonanym polu amerykańskich gigantów, zdobywając cztery statuetki i triumfując przy tym w najważniejszych kategoriach (najlepszy film, reżyseria, scenariusz i aktor pierwszego planu). Jako ojców tego spektakularnego sukcesu należy przede wszystkim wymienić dwie osoby. Pierwszym jest angielski reżyser Tom Hooper, realizujący do tej pory przede wszystkim produkcje dla telewizji. Drugim, doświadczony aktor Colin Firth, dla którego rola popadającego w obsesję związaną ze wstydliwą wadą Jerzego VI była chyba największym osiągnięciem w bogatej karierze. Operujący dużą ilością wystudiowanych zbliżeń „Jak zostać królem” jest miły dla oka, ale przede wszystkim, pomimo wiadomej przypadłości króla, stanowi prawdziwą ucztę dla ucha.