Moulin Rouge!

W roku 1899 Christian, porzuciwszy swą zamożną rodzinę, zamieszkuje na Montmartrze wśród cyganerii Paryża. Spotyka Toulouse-Laurtreka, który docenia jego talent poetycki i wprowadza w krąg gwiazd teatru „Moulin Rouge”. Jest miedzy nimi Satine, którą właściciel teatru, Harold Zidler, zwykł podsuwać bogatym sponsorom. Satine myli Christiana z jednym z nich, księciem Monroth. Zaproponowany przez poetę spektakl opowiada o złym maharadży, który prześladuje hinduską kurtyzanę zakochaną w ubogim wirtuozie sitar, co po części oddaje relacje między księciem, Satine i Christianem. Kiedy książę Monroth dowiaduje się, że spotkanie z Satine nie dojdzie do skutku nie tyle z powodu choroby, ile jej związku z poetą, grozi, że zabije Christiana i nasyła na niego swoich zbirów. Mimo wysiłków księcia spektakl odnosi sukces. Niestety, choroba gwiazdy jest prawdziwa – Satine umiera na rękach Christiana tuż po opadnięciu kurtyny.

Australijski reżyser Baz Luhrmann po sukcesie swego „Romea i Julii” (1996), sfilmowanego w poetyce telewizyjnej stacji MTV, zamierzył się na ekranizację operetki „Orfeusz w piekle” Jakuba Offenbacha, będącej parodią opery serio. W „Moulin Rouge!” odrzucił warstwę muzyczną, pozostawił jednak zarys fabuły – opowieść o powstaniu spektaklu, będącego odzwierciedleniem historii zza kulis teatru. Całość akcji umieścił w paryskiej Belle Epoque przełomu XIX i XX wieku, oparł się wizualnej atrakcyjności tamtych czasów, ale zilustrował fabułę muzyką na wskroś współczesną – od kankana po utwory Beatlesów, Queen, Stinga, Madonny i Nirvany. Muzyka stałą się elementem rytmizującym nie tylko fabułę, ale i poszczególne fragmenty filmu – od scen baletowych, poprzez muzyczne duety aż do olśniewającego finału, będącego z jednej strony wielkim hołdem dla tradycji teatru muzycznego (i hollywoodzkiego) musicalu, z drugiej zaś wielką manifestacją wyobraźni Luhrmanna i możliwości współczesnego kina, zgodnych z regułami postmodernizmu. Dynamiczny, skrzący się humorem i dobrą muzyką „Moulin Rouge!” był nominowany w ośmiu kategoriach do Oscara (w tym za film roku), uzyskał zaś statuetkę za dekoracje i kostiumy. Jest także laureatem trzech Złotych Globów – za film muzyczny, muzykę i kreację Nicole Kidman, oraz trzech nagród BAFTA (z dwunastu nominacji) – za muzykę, dźwięk i rolę Jima Broadbenta.