Lato

Lato. Upalny, słoneczny dzień w starym chilijskim uzdrowisku. Wakacje spędzają tu Julieta i Francisco oraz Argentynka Isa. Isa jest w ciąży. Julieta i Francisco – małżeństwo z dwuletnim stażem – przygotowują się do odpowiedzi na pytanie, czy chcą mieć dzieci. Wokół nich mieszkańcy uzdrowiska. Kamera niespiesznie krąży pomiędzy nimi; przy niektórych zatrzymuje się na dłużej, przy innych tylko na krótki moment. Słoneczny, leniwy dzień wypełniają proste czynności i gesty, zwyczajne rozmowy – podsłuchane, podejrzane przez nas.

José Luis Torres Leiva konsekwentnie tworzy intymne, wyciszone kino, które znamy z debiutu fabularnego reżysera, filmu Niebo, ziemia i deszcz (8. NH). Drobne chwile, małe fragmenty życia budują nastrojową opowieść o samotności, miłości, relacjach z innymi. O tym, co w życiu ważne. Artysta po mistrzowsku prowadzi nas przez swój świat, zatrzymując często naszą uwagę na rzeczach pozornie nieistotnych, każąc nam się im przyjrzeć, ucząc nas na nowo ich znaczeń. Subtelnie, z dużym wyczuciem porusza kwestie najistotniejsze, stawia najtrudniejsze pytania. I z wielką mądrością na nie odpowiada.