Geniusz sceny

Genezą scenariusza było utrwalenie na taśmie filmowej najwybitniejszych teatralnych kreacji Ludwika Solskiego. Zaprezentowano ich dwanaście. Były ilustracją tezy Grzymały-Siedleckiego i okazją do zademonstrowania dokumentów i pamiątek związanych z wieloletnim dorobkiem artysty. Przedstawiono w nim i skomentowano kolejno następujące role: króla Fryderyka II z "Wielkiego Fryderyka" Adolfa Nowaczyńskiego, Szywałę z "Niespodzianki" Karola Huberta Roztworowskiego, Harpagona ze "Skąpca" Moliera, Łatkę z "Dożywocia" Fredry, Horsztyńskiego z dramatu Juliusza Słowackiego, Chudogęby z "Wieczoru Trzech Króli" Szekspira, sędziego Dogberry z "Wiele hałasu o nic" Szekspira, Mickiewicza z "Legionu" Wyspiańskiego, Słapińskiego z "U mety" Roztworowskiego, gospodarza z "Wesela" i wiarusa z "Warszawianki" Stanisława Wyspiańskiego. Po premierze filmu włoska prasa pisała, że "Geniusz sceny" daje wierny obraz interpretacji aktorskiej, odnotowując jednocześnie określone tendencje pewnej teatralnej epoki.