Kobieta publiczna

Kiedy producent Rene Cleitman przedstawił mi, jeszcze przed wydaniem, powieść Dominique Garnier, przekonałem się, że zbliżona jest do tego, co już robiłem. Moja praca polegała więc głównie na "wymazaniu" niektórych rzeczy, by móc stworzyć upragniony film. (...) Fizycznie jest mniej okrutny niż wcześniejsze moje filmy. Mając czterdzieści trzy lata osiągnąłem pewną pogodę ducha. Jestem spokojniejszy i bardziej refleksyjny i to odzwierciedla się w moim filmie - tak o tym obrazie pisał sam reżyser, Andrzej Żuławski. Pomysłem wyjściowym dla filmu był temat przenikania się świata realnego i fikcyjnego - procesu wzajemnego oddziaływania na siebie przeżyć aktorów i kreowanych przez nich postaci. To, co odgrywane, działa na aktorów coraz bardziej - w pewnym momencie zaczynają się oni utożsamiać z tym, co tworzą na ekranie.