Bezbronna niewinność

W 1942 roku Dragoljub Aleksić, znany akrobata i atleta, zrealizował melodramat "Bezbronna niewinność", który był pierwszym obrazem dźwiękowym w dziejach jugosłowiańskiego kina. Film opowiadał jedynie o dzielnym mężczyźnie, który powodowany szlachetną obawą o cześć młodziutkiej dziewczyny, ratuje ją ze szponów sutenerki i jej klienta. Twórca filmu był nie tylko reżyserem i scenarzystą obrazu, ale także odtwórcą głównej roli. Do filmu po latach powrócił Dušan Makavejev, który fragmenty produkcji Aleksicia połączył ze współczesnym dokumentem na temat jego współpracowników, samej postaci lekkoatlety, a także samych okoliczności powstania filmu. Reżyser bawi się formą, podkreślając pewną amatorszczyznę i kicz produkcji z lat 40. (np. barwiąc fragmenty filmu). Przede wszystkim jednak, przez dodanie scen z archiwalnych kronik, zmienia kontekst historyczny i ideologiczny. Groteskowa stylizacja podstarzałego Aleksicia na herosa umieszczonego na obrotowej platformie jest nie tylko kpiną z jego samouwielbienia, ale też krytyką kultu jednostki typowego dla systemów totalitarnych. Za sprawą tej kompilacji reżyser ujawnia, że pod powierzchnią prostej fabuły oryginału kryją się prawdziwe ludzkie dramaty, kłamstwa, a nawet zbrodnie. Tym samym film Makavejeva stanowi finezyjną krytykę faszyzmu i komunizmu, między którymi stawia znak równości. Reżyser po nakręceniu tego obrazu miał świadomość, że po takiej prowokacji nie będzie mu już dane pracować w Jugosławii i postanowił wyemigrować.