We władzy ojca

Sardynia, szkoła w Siligo. Sześcioletni Gavino Ledda musi zakończyć dopiero co rozpoczętą naukę by zająć się wypasem owiec. Mijają lata, chłopiec dorasta, ale jego życie nie zmienia się, wypełnione od świtu do zmierzchu monotonną pracą w gospodarstwie rodziców. Chce coś zmienić, wyrwać się spod niezwykle surowej ojcowskiej kurateli. Razem z kolegami próbuje wyjechać za chlebem do Niemiec, ale zostaje zawrócony. Trafia do wojska, gdzie napotyka na poważne problemy, zwłaszcza komunikacyjne, trudno mu się bowiem z kimkolwiek dogadać, nie potrafi czytać, pisać ani nawet poprawnie mówić. Jeden z kolegów pomaga mu w opanowaniu języka włoskiego. Podczas nauki odkrywa jej bogactwo, postanawia się uczyć. I robi to z nieprawdopodobną pasją. Dostaje się nawet na uniwersyteckie studia językoznawcze. Po latach odwiedza ojca. Podczas kłótni rodzic niszczy radio, z którego dobywają się dźwięki Mozartowskiego koncertu, nie może jednak przeszkodzić synowi, gdy ten gwiżdże dalej przerwaną melodię...

W utrzymanym w paradokumentalnej poetyce filmie Paolo i Vittorio Tavianich, uhonorowanym Złotą Palmą oraz nagrodą FIPRESCI na festiwalu w Cannes (1977), Gavino Ledda, trzydziestokilkuletni włoski językoznawca, przedstawia osobiście swoje życie, które opisał w autobiograficznej książce „We władzy ojca – edukacja pasterza”. „W książce postać Gavino jest zarazem tą, o której się opowiada, i tą, która opowiada. Stąd wynika bardzo duża różnica między Gavino dzieckiem, istotą niemą, i samym autorem, mistrzem języka. Aby wywołać ten sam typ wzruszeń, trzeba było, żeby Gavino «zrobił sam» ten film. Z tego właśnie powodu zjawia się osobiście na początku i na końcu opowieści. W ten sposób film jest dokumentem i interpretacją jednocześnie” – mówią reżyserzy. Ta biograficzna opowieść to także filozoficzny esej o konfrontacji dwóch kultur. Wyzwolenie się spod jednej i przejście do drugiej nie jest procesem łatwym, Gavino pozostaje tak samo samotny w mieście, jak był kiedyś na odludnym pastwisku.