Goło i wesoło

Sheffield, angielskie miasto przemysłowe. Trwa kryzys gospodarczy, w wyniku którego wielu jego mieszkańców traci pracę. Dwaj bezrobotni, byli pracownicy stalowni, pod wpływem obserwowanego entuzjazmu miejscowych kobiet, jaki wywołuje u nich występ zespołu Chippendales, postanawiają założyć podobny ansambl striptizerski. Trzeba przecież z czegoś żyć. Rozglądają się po miasteczku, organizują nawet casting do przyszłego zespołu. Rozpoczynają żmudne próby. Czasu mają wiele – to właściwie jedyny ich atut, reszta – same problemy. Nie są ideałami męskiej urody, nigdy publicznie nie występowali, niektórzy mają nawet problemy ze złapaniem właściwego rytmu i w ogóle z koordynacją ruchową, nie są też pierwszej młodości. Jednak – jak się okazuje – trening czyni mistrza, a wiarą góry można przenosić. Premierowy występ w domu kultury okazuje się ogromnym sukcesem. W ten sposób niedawni bezrobotni mają już pracę, ponadto odzyskują poczucie bezpieczeństwa, osobistą godność oraz szacunek najbliższych.

„Goło i wesoło” Petera Cattaneo, brawurowa opowieść o kilku bezrobotnych, którzy postanawiają założyć zespół striptizerski, by w ten sposób utrzymać się na życiowej powierzchni oraz odzyskać wiarę w siebie, ma w sobie ogromny ładunek pozytywnej energii, to kino wręcz terapeutyczne. Jej bohaterów, pełnych wad i śmiesznostek, przyjmujemy z całym dobrodziejstwem inwentarza, a podczas seansu trzymamy kciuki, by się im udało zrealizować swe dość szalone przedsięwzięcie. Głównym atutem filmu są: znakomity scenariusz, wiele uroczych scen oraz błyskotliwych, pełnych humoru dialogów, fantastyczna gra całego aktorskiego sekstetu i atrakcyjna ścieżka dźwiękowa, zawierająca m.in. przeboje Donny Summer i Toma Jonesa. Film zdobył uznanie krytyki, jak i publiczności, ciesząc się dużą popularnością w Europie, a także w Stanach Zjednoczonych. Dowodem na to liczne nagrody, m.in. Europejska Nagroda Filmowa (1997), nagroda publiczności na Warszawskim Festiwalu Filmowym (1997), Oscar za muzykę (1998).