Narkomani

Helen przybywa do Nowego Jorku z nadzieją na nowe wspaniałe życie. Tymczasem chłopak, w którym się zakochała, zostawił ją, a ona zdecydowała się na aborcję. Po wyjściu ze szpitala czuje się samotna, powrót do domu wydaje się klęską, ale wtedy spotyka Bobby’ego, który wciąga ją w krąg swoich przyjaciół. Tyle że to, co z boku wydaje się idealne, w rzeczywistości skażone jest narastającą plagą narkomanii. Bobby jest heroinistą, którego uzależnienie pcha do zbrodni. Zakochana w Bobbym Helen również sięga po narkotyki, staczając się coraz niżej. Para myśli o małżeństwie, ale ich na to nie stać. Wkrótce oboje trafiają do aresztu – z różnych powodów. Jeśli dziewczyna pójdzie na współpracę z policją, kara Bobby’ego zostanie złagodzona.

„Narkomani” – drugi film Jerry’ego Schatzberga, fotografa sporadycznie zajmującego się reżyserią filmową – został uznany za najważniejszy film o narkomanii początku lat 70. Miano to zawdzięcza przede wszystkim swemu realizmowi, ukazującemu ciemną stronę „wyzwolonej” kultury końca lat 60., w tym portretowi zakątka Nowego Jorku, nazywanego Skwerem Igieł, gdzie gromadzili się ówcześni narkomani. Inspiracją dla filmu był reportaż prasowy, penetrujący to środowisko, ilustrowany zdjęciami uzależnionych. Tytułowa (w oryginale) „panika” jest slangowym synonimem głodu narkotykowego. Wierność realiom podkreśla aktorstwo pary głównych bohaterów – Kitty Winn dostała za swoją kreację nagrodę aktorską w Cannes, zaś partnerujący jej Al Pacino (w swej drugiej roli filmowej) ponoć tym występem zapewnił sobie udział w „Ojcu chrzestnym”.