Przed egzekucją

Matthew Poncelot, skazany na śmierć za gwałt i zamordowanie pary nastolatków, czekał na wykonanie wyroku tak długo, że wreszcie uwierzył, że kara ostateczna nigdy go nie dosięgnie. Ale w 1984 roku ubiegający się o ponowną elekcję gubernator Luizjany zarządził wykonanie wyroku. Wtedy odezwał się w nim strach. Siostra Helen Prejean, pracująca w więzieniu wolontariuszka, opiekująca się więźniami, doprowadziła do rozprawy apelacyjnej, ale decyzja polityka pozostaje w mocy. W trudnej chwili zakonnica nie opuszcza swego podopiecznego, towarzyszy mu do ostatniego momentu. Jest świadkiem jego moralnego odkupienia, ale też przyznania się do długo tajonej winy. Pokora, z jaką Poncelot przyjmuje karę, to osobiste zwycięstwo siostry Prejean, ale czy w takim przypadku godzi się mówić o satysfakcji?

Przypadek Matthewa Poncelota został opisany w książce zakonnicy Prejean. Jej bohater łączy w sobie dwóch autentycznych skazańców, którymi siostra Prejean opiekowała się w więzieniu stanowym Luizjany w latach 80. To oparcie w faktach odróżnia film Tima Robbinsa od „Krótkiego filmu o zabijaniu” Krzysztofa Kieślowskiego – podobnie jak laureat czterech nagród festiwalu w Berlinie (w tym Srebrnego Niedźwiedzia za rolę Seana Penna) i Oscara za kreację Susan Sarandon – apelującego o zniesienie kary śmierci. Podobnie jak w filmie Kieślowskiego głównym argumentem jest obrazowe wykonanie wyroku skonfrontowane ze zbrodniczym czynem Poncelota. Z jednej strony mamy więc spontaniczny akt żalu i tęsknoty za ciepłem, którego zabrakło w życiu zbrodniarza, z drugiej zaś – zimną precyzję zbrodni z premedytacją, jaką przeprowadza się w pełnym majestacie prawa, ku satysfakcji pokrzywdzonych, w imię sprawiedliwości.