W imię ojca

Londyn, początek lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. W jednym z pubów wybucha bomba podłożona przez członków IRA. Straty są bardzo duże, ginie wielu ludzi. Policja aresztuje podejrzanych. Jest wśród nich Gerry Conlon z Belfastu, młody irlandzki złodziejaszek, są jego bliscy znajomi, a niebawem do więzienia trafia także Giuseppe, ojciec chłopaka. Niebawem wszyscy zostają oskarżeni o spowodowanie wybuchu w pubie, mimo braku jakichkolwiek dowodów zarzuca im się prowadzenie działalności terrorystycznej. Odbywa się pokazowy – powszechnie obserwowany i komentowany –proces. Wszyscy aresztowani Irlandczycy zostają uznani za winnych i skazani na dożywotnie więzienie. Gareth Peirce, młoda, ambitna prawniczka, postanawia walczyć. Nie jest łatwo, większość akt dotyczących sprawy została utajniona. Ojciec Gerry'ego nie wytrzymuje ani psychicznie, ani fizycznie – umiera, syn nie poddaje się tak łatwo. I zwycięża, po czternastu latach razem ze swymi irlandzkimi przyjaciółmi odzyskuje wolność.

Młody Irlandczyk, którego przestępcza działalność przeszkadza miejscowej jednostce IRA, zostaje zmuszony do opuszczenia rodzinnego miasta i osiada w hippisowskiej komunie w Londynie. Wkrótce zostaje oskarżony o dokonanie krwawego zamachu terrorystycznego. Dostaje wyrok dożywotniego więzienia. Przybyły z Belfastu ojciec rzekomego zamachowca również zostaje niewinnie skazany (z łagodniejszego paragrafu) i osadzony z nim we wspólnej celi... Historia wydaje się niewiarygodna, ale jest autentyczna. Jednak od obrazu niesprawiedliwości większe wrażenie robi rozegranie osobistego wątku między ojcem i synem, ich straszliwie powikłanej emocjonalnie relacji, którą dopiero wspólna odsiadka potrafi rozplątać. Aktorski koncert: Daniel Day-Lewis jako syn, Peter Postlethwaite jako ojciec, Emma Thompson jako prawniczka walcząca o ich dobre imię. Złoty Niedźwiedź berlińskiego festiwalu (1994) oraz szereg – niestety tylko – nominacji: siedem do Oscarów, cztery do Złotych Globów, dwie do nagrody BAFTA.