Dekameron

Ekranizacja dziewięciu – wybranych spośród stu – nowel, zawartych w słynnym tomie Giovanniego Boccaccia „Dekameron”. W ciągu dziesięciu dni 1348 roku opowiadała je sobie ponoć dla zabicia czasu chroniąca się przed zarazą w domu poza miastem grupa szlachetnie urodzonych mieszkańców Florencji (siedmiu mężczyzn i trzy kobiety). Oto treść ich opowiastek: młody Sycylijczyk mimo to, że został dwukrotnie oszukany, i tak dorabia się ogromnej fortuny; pewien mężczyzna postanowił udawać głuchego i niemego w klasztorze pełnym zakonnic; kobieta musi w pośpiechu ukryć kochanka, gdyż mąż niespodziewanie wrócił do domu wcześniej, niż zapowiadał; pewien łajdak okłamuje księdza nawet na łożu śmierci; trzech braci mści się okrutnie na kochanku swej siostry; młoda dziewczyna oczekuje na ukochanego na dachu swego domu; grupa malarzy nie może doczekać się na twórcze natchnienie; ksiądz próbuje uwieść żonę przyjaciela; dwóch zaprzyjaźnionych mężczyzn pragnie się dowiedzieć, jak wygląda życie po życiu.

Film Piera Paolo Pasoliniego, oparty na „Dekameronie”, wchodzi w skład jego „Trylogii życia”, obok „Opowieści kanterberyjskich” (1972), relacji grupy pielgrzymów zdążających z Southwark do grobu Thomasa Becketa w Canterbury, spisanych w XIV wieku przez Geoffreya Chaucera, oraz „Kwiatu tysiąca i jednej nocy” (1974), starożytnych opowiastek z Bliskiego Wschodu. Filmy te – oparte na pełnych erotyki tekstach z klasyki literatury – łączy pochwała seksualności, witalności, zmysłowości, jednym słowem – życia. W ekranizacji nowel pochodzących z renesansowego „Dekameronu” Pasolini dał wyraz – przede wszystkim – fascynacji plebejską żywiołowością oraz naturalnością, wykazując się przy tym plastyczną wyobraźnią (świetne zdjęcia Tonino Delli Colliego), a także poczuciem humoru. Klamrą zaadaptowanych opowiadań uczynił reżyser postać malarza Giotta (zagrał go sam), który przybył do Neapolu w celu przyozdobienia freskiem jednej z tamtejszych świątyń. Srebrny Niedźwiedź berlińskiego festiwalu (1971).