Świat się śmieje

Muzykalny pastuch Kostia zostaje omyłkowo wzięty przez zamożną Lenę za sławnego dyrygenta Frasciniego. Przyjmuje jej zaproszenie na przyjęcie. Nie ma z kim zostawić stada, więc zwierzęta podążają za nim do eleganckiej willi. Udaje mu się zagnać je do zagrody, ale kiedy na prośbę gospodyni i gości daje koncert, dźwięk fujarki przywołuje trzodę, która wkracza na salony, siejąc zniszczenie. Zanim Kostia zostanie wyproszony z willi, usłyszy piękny głos zauroczonej nim służącej, Aniuty. Dzięki nauczycielowi muzyki Kostia zostaje dyrygentem jazzbandu w Moskwie. Ponownie pomylony z Frascinim – tym razem przez słuchaczy koncertu orkiestry symfonicznej, którą dyryguje samemu o tym nie wiedząc – ucieka, gdy zjawia się prawdziwy Frascini. Przez kłótnię i bójkę muzyków zespół Kostii musi ćwiczyć
w karawanie, udając kondukt pogrzebowy. W ulewnym deszczu karawan z orkiestrą spieszącą na jej koncert potrąca Aniutę, którą Lena, zazdrosna o głos służącej, pozbawiła pracy. Kostia zabiera dziewczynę. Ich wspólny występ odnosi sukces, oboje wyznają sobie miłość.

Charlie Chaplin, Harold Lloyd i Buster Keaton… nie występują w tym filmie, informuje czołówka zwariowanej komedii muzycznej Grigorija Aleksandrowa „Świat się śmieje”.
Nie szkodzi: piosenkarz i band-leader Leonid Utiosow (Kostia) oraz piosenkarka i aktorka Lubow Orłowa (Aniuta) – nawiasem mówiąc ulubiona gwiazda Józefa Stalina – też umieją zabawić publiczność. Film pogodnym nastrojem odbiega od ponurej rzeczywistości Rosji sowieckiej z lat 30. XX w. Wyreżyserowany przez byłego asystenta Siergieja Eisensteina z lekkością niespotykaną w czasach realizmu socjalistycznego, obficie czerpie z wzorów hollywoodzkiej burleski gagowej. Ogromną popularność zawdzięcza także muzyce znanego kompozytora Isaaka Dunajewskiego, głównie piosence „Serce”, która stała się przebojem.