Imperium zmysłów

Ta historia zdarzyła się w przedwojennej Japonii. Pewna pani w finale miłosnej gry obcięła pewnemu panu genitalia. Jest rok 1936. Kicho-zo, właściciel domu z gejszami, ogromnie zakochał się – z wzajemnością – w Sadzie, młodej prostytutce. Opętany miłością, opuścił dla niej rodzinę, rzucając się w wir szaleńczej namiętności. Namiętność bowiem w związku Sady i Kicho-zo zdominowała wszystko. Kochankowie niemal bez przerwy uprawiają seks w różnych jego odmianach i konfiguracjach. Bez żadnych ograniczeń, łamiąc wszelkie tabu. Robią to w warunkach zapewniających intymność doznań, ale i publicznie – na oczach gapiów. Co więcej, Sada zachęca Kicho-zo do seksu w jej obecności z innymi partnerkami, w tym ze starą kobietą, wypełniającą ich miłosne rytuały swym śpiewem. Spełnieniem tego uczuciowego opętania może być tylko – doznana podczas uniesienia miłosnego – śmierć. Kochająca i – jak się okazuje ogromnie zazdrosna – kobieta dusi więc swego mężczyznę oraz dokonuje przerażającego aktu kastracji.

„Imperium zmysłów” Nagisy Oshimy okazał się skandalem nie tylko w dziejach japońskiego kina. Część zdjęć nakręcono we Francji, bo już podczas realizacji reżyser miał poważne problemy z rodzimą cenzurą. Zaprezentowany na festiwalu canneńskim film wywołał konsternację, wiele krajów nie zdecydowało się na jego dystrybucję. Kino Oshimy – „Imperium namiętności” (1978), „Max, moja miłość” (1986), „Tabu” (1999) – często łamie obyczajowe tabu, japońskiego artystę interesuje zwłaszcza destrukcyjna siła seksualnych obsesji. Z powodów trudności z cenzurą realizuje filmy w koprodukcjach z innymi krajami, głównie z Francją. „Imperium zmysłów” jest próbą artystycznej rekonstrukcji wydarzenia, które zbulwersowało przed laty japońskie społeczeństwo. Jego sprawczyni stała się obiektem nienawiści, ale i fascynacji, której należy upatrywać – jak twierdzą znawcy tamtejszej kultury – w dekadenckiej aurze panującej w Japonii lat trzydziestych, co znalazło mocne odzwierciedlenie choćby w ówczesnej literaturze.