Pali się, moja panno

W jednym z czeskich miasteczek załoga straży pożarnej postanawia uczcić swego komendanta, mającego wkrótce odejść na emeryturę. Za właściwą formę uhonorowania uznany zostaje bal z szeregiem atrakcji – tańcami, loterią fantową czy wyborem królowej balu, czyli konkursem piękności. W trakcie uroczystości wychodzą na jaw środowiskowe animozje, przeznaczone na loterię fanty zostają rozkradzione, a sam konkurs piękności zamienia się – z powodu braku kandydatek - w łapankę. Wszystko razem sprzyja wybuchowi awantury, która zaognia się za sprawą wypitego wcześniej alkoholu. Nagły wybuch pożaru w pobliżu remizy ucisza emocje, ale próba sprawności strażaków nie wypada najlepiej. Stary człowiek wraz z rodziną ze smutkiem przygląda się pogorzelisku, wokół którego miotają się bezradni strażacy.

Pomysł na film powstał przypadkiem – Miloš Forman pracował nad innym filmem, kiedy wraz ze scenarzystami przypadkiem trafił na strażacki bal. Po rozmowie z uczestnikami imprezy powstał scenariusz, który wsparł pewna sumą sam Carlo Ponti, strażacy chętnie zagrali samych siebie. W przeciwieństwie do poprzednich filmów Formana w „Pali się, moja panno” mniej tu było kąśliwej ironii, więcej zaś refleksji nad ludzką głupotą, pazernością i małostkowością. Władze odrzuciły film, aby dać nauczkę twórcom pokazano go ludziom, którzy uczestniczyli w jego realizacji, ale oni przyjęli „Pali się, moja panno” bardzo dobrze, nie widząc w nim niczego zdrożnego. Mimo to film skierowano na półki, co mogło oznaczać koniec kariery reżysera. Interweniowali Francois Truffaut i Claude Berri, którzy wykupili prawa do filmu i pokazali go na festiwalu w Nowym Jorku, dzięki czemu „Pali się, moja panno” uzyskało nominację do Oscara i stało się przepustką Miloša Formana do Ameryki.