Emigranci

Szwecja, wioska w prowincji Smäland, rok 1850. Kilka lat nieurodzaju powoduje, że ludzie żyją w nędzy. Na utrzymaniu Karla Oskara jest powiększająca się rodzina, a także poszkodowany w wypadku ojciec. Robert, jego młodszy brat, który popadł w ostry konflikt z pracodawcą, musi ukrywać się przed policją. W tej sytuacji jedynym wyjściem dla rodziny Oskarów wydaje się emigracja do Ameryki, o której słyszeli, że to kraina ogromnych możliwości. Wyruszają więc za ocean – razem z innymi biedakami – wierząc, że tam żywot ich odmieni się diametralnie. Trudy podróży przez Atlantyk solidnie przetrzebiają grupę emigrantów. Przybycie do Nowego Jorku uzmysławia im, że tam nikt na nich nie czeka, a rzeczywistością amerykańską rządzą bezwzględne, wilcze prawa. Szwedzcy emigranci decydują się parostatkiem wyruszyć do Minnesoty, gdzie ponoć znakomicie urządził się syn jednego z podróżnych. Gdy docierają do jego posiadłości, okazuje się nią skrawek ziemi z prymitywnie skleconą chatką...

„Emigranci” Jana Troella (jest on nie tylko ich reżyserem, ale współscenarzystą, operatorem i montażystą) to zrealizowana z ogromnym rozmachem inscenizacyjnym ekranizacja bestsellerowego cyklu powieściowego Vilhelma Moberga, wydanego w latach 1949-1959. Pisarz niezwykle cenił sobie twórczość tego reżysera i niejednokrotnie podkreślał, że jeżeli kiedykolwiek dojdzie do przeniesienia na ekran jego książek, to autorem tych adaptacji może być tylko Troell. Dwuczęściowa saga (jej pierwotna wersja trwała siedem godzin, finalna – 151 minut) okazała się sukcesem frekwencyjnym, także w Stanach Zjednoczonych. Film otrzymał pięć nominacji oscarowych, a Liv Ullmann uhonorowana została nagrodą Złotego Globu jako najlepsza aktorka w dramacie (gra Kristinę, żonę Karla). Świetną kreację tworzy także Max von Sydow, wcielający się w postać jej męża. Film Troella imponuje ponadto pietyzmem scenograficznym, dbałością o każdy szczegół inscenizacyjny, a także – mimo mnogości wątków – klarownością narracyjną.