Beata

Szesnastoletnia Beata ucieka z domu. Nikt nie wie dlaczego. Miała świetne warunki życiowe i dobre wyniki w nauce. Z rozmów i wspomnień wyłania się prawdziwa osobowość Beaty. Na pozór arogancka i zimna, w rzeczywistości jest niezwykle wrażliwa i inteligentna. Żywo reaguje na wszelkie przejawy zakłamania i fałszu. Ma pretensje do rodziców, ze każde z nich żyje własnym życiem, a w domu brak ciepłej, rodzinnej atmosfery. Oburza ją usunięcie z liceum uczennicy, która zaszła w ciążę. W jednym z wypracowań pisze, że jej szkoła uczy obłudy, co powoduje konflikt z nauczycielami. Zniknięcie Beaty sprawia, że jej otoczenie zaczyna się głębiej zastanawiać nad sprawami, które dotąd były przemilczane. Ucieczka dziewczyny szczególnie niepokoi zakochanego w niej Olka. Ten nieśmiały kolega z klasy od dawna zabiegający o jej względy postanawia rozpocząć poszukiwania na własną rękę. Jedzie nad morze i odwiedza latarnię morską, o której kiedyś opowiadała mu Beata. W finale filmu odnajduje dziewczynę na warszawskim dworcu. Jest wzruszona uczuciem chłopca i po raz pierwszy dostrzega w nim wrażliwego partnera.
Film z okresu buntu młodzieży lat sześćdziesiątych. Nastolatka, protestująca przeciwko zakłamaniu, była typową bohaterką ówczesnych powieści popularnych i reportaży w prasie, które wywołały szeroki rezonans społeczny. Film "Beata" po raz kolejny powielił stereotyp zbuntowanej nastolatki.