Szantaż

Po sprzeczce z narzeczonym – detektywem z wydziału zabójstw londyńskiego Scotland Yardu, Frankiem Weberem – młoda i atrakcyjna Alice White udaje się do pracowni malarza, pana Crewe’a. Ten, pod pozorem przygotowań do namalowania portretu dziewczyny, uwodzi ją i usiłuje zgwałcić. Alice chwyta leżący na stole nóż kuchenny, zadaje nim natrętowi śmiertelny cios i wychodzi z mieszkania. Gospodyni domu, w którym mieszka malarz, odkrywa ciało
i zawiadamia policję. Frank, przydzielony do prowadzenia śledztwa, znajduje na miejscu zbrodni – poczym ukrywa – dowód rzeczowy winy narzeczonej: jej rękawiczkę. Znalazca drugiej rękawiczki – drobny przestępca Tracy – szantażuje dziewczynę i detektywa. Frank dowiaduje się, że gospodyni Crewe’a rozpoznała domniemanego mordercę w Tracy’m, a w ślad za tym policja wydała nakaz jego aresztowania. Tracy ginie podczas sprowokowanej przez Franka ucieczki
i odwodzi Alice od zamiaru oddania się w ręce sprawiedliwości. Dochodzenie w sprawie zabójstwa malarza zostaje umorzone.

Ten znakomity, nie całkiem moralny kryminał jest pierwszym angielskim filmem dźwiękowym (ściślej: mówionym – „talkie”) i pierwszym dźwiękowym filmem Alfreda Hitchcocka. Początkowo producenci pozwolili nakręcić z dźwiękiem tylko ostatni akt, ale Hitchcock przeczuwał, że w trakcie zdjęć zmienią zdanie (co też się stało) i był na to przygotowany. Dzięki temu mógł sprzeciwić się pozostawieniu „Szantażu” w formie filmu częściowo mówionego („part talkie”)
i uzyskał zgodę na powtórną realizację niemych scen, tym razem z dźwiękiem. Ponieważ nie znano jeszcze dubbingu,
a grająca Alice Czeszka Anny Ondra słabo mówiła po angielsku, na planie zdjęciowym, synchronicznie z ruchami jej warg, dialogi podkładała – w kabinie umieszczonej poza kadrem – angielska aktorka Joan Barry.
Hitchcock wykorzystał też nowy środek wyrazowy do celów dramaturgicznych. Kiedy przy posiłku, po dokonanym przez Alice zabójstwie, pada słowo „nóż”, słyszymy je zwielokrotnione („nóż, nóż, nóż”…), tak jak odbiera je świadomość zlęknionej, obarczonej wyrzutami sumienia Alice.
Z pomysłowych rozwiązań wizualnych w „Szantażu” należy odnotować scenę upadku Tracy’ego z dachu British Museum. Nakręcono ją po kryjomu, gdyż producenci filmu nie mieli zaufania do zastosowanej w niej przez Hitchcocka trickowej metody Schufftana. Metoda ta polega na jednoczesnym filmowaniu aktora i – przez półprzepuszczalne lustro, ustawione pod kątem 45 st. do kamery – makiety lub zdjęcia otaczającej go scenerii.