Nanuk z północy

Jeden rok z życia eskimoskiej rodziny z plemienia Inuitów, mieszkającego nad Zatoką Hudson. Kamera towarzyszy Nanookowi, jego żonie i dzieciom w codziennych czynnościach – polowaniu na morsy i foku, łowieniu ryb, wyprawach na targ, gdzie dokonuje wymiany futer na produkty spożywcze, budowie igloo. Rodzina mieszka na arktycznym pustkowiu, wystawionym na silne wiatry i burze śnieżne, gdzie nie ma żadnych upraw, a warunki pogodowe grożą nawet śmiercią. Mimo to rodzina Nanooka nie traci pogody ducha, z ufnością patrząc w przyszłość.

Zanim Robert J. Flaherty został filmowcem, był badaczem i antropologiem, penetrującym między innymi okolice Zatoki Hudson w poszukiwaniu minerałów. Wtedy po raz pierwszy zetknął się z Inuitami. Dziesięć lat później odwiedził ich jeszcze raz, z kamerą filmową. Nie miał zamiaru kręcić dokumentu, ale chciał nakręcić obraz ukazujący ich umiejętności przetrwania w ekstremalnych warunkach. W tym celu spędził wśród nich rok z kamerą, aranżując kilkanaście scen, wracając tym samym do korzeni kina, którego celem było przecież pokazywanie prawdziwych ludzi w prawdziwych sytuacjach. Jednakże materiał etnograficzny, jaki udało mu się zebrać, przerósł jego oczekiwania. Gotowy film był tak realistyczny, że uznano go za nową jakość, choć nie brakowało głosów, że Flaherty ignoruje rzeczywistość. Jakże temu przeczy fakt, że, wbrew optymistycznej wymowie finału, bohater filmu zmarł w rok po premierze z głodu – pokonany przez lodową pustkę.