Swobodny jeździec

USA, schyłek lat 60. XX w. Dwaj młodzi mężczyźni, Wyatt (znany jako „Kapitan Ameryka”) i Billy, za pieniądze uzyskane
z handlu narkotykami, wyruszają motocyklami marki Harley w podróż z Los Angeles do Nowego Orleanu i na Florydę. Jednym z celów wyprawy jest dotarcie na nowoorleańską paradę w ostatnim dniu karnawału – Mardi Gras. Motocykliści zatrzymują się w komunie hipisowskiej, gdzie są świadkami wolnej miłości, a na odchodne otrzymują LSD. Po samowolnym włączeniu się do kolorowego pochodu w małym mieście zostają aresztowani. Ten sam areszt opuszcza posadzony za pijaństwo młody adwokat George Hanson, który doprowadza do uwolnienia Wyatta i Billy’ego. Dołącza do nich, bo marzy o zobaczeniu Mardi Gras i odwiedzeniu domu publicznego „House of Blue Lights”.
W restauracyjce w Luizjanie hipisowski wygląd całej trójki nie podoba się miejscowym „porządnym obywatelom”,
na dodatek zazdrosnym o zainteresowanie, jakie przybysze wzbudzają u dziewcząt. George z goryczą mówi o tych Amerykanach, którzy mają usta pełne frazesów o wolności, ale na widok wolnego człowieka reagują strachem
i agresją. Nie przeżyje brutalnej nocnej napaści „porządnych obywateli”. Lżej ranni Wyatt i Billy docierają do Nowego Orleanu. Na cześć George’a odwiedzają rzeczony burdel i z dwiema zatrudnionymi tam prostytutkami uczestniczą
w paradzie Mardi Gras. Następnie, za sprawą LSD z komuny hipisowskiej, „przenoszą się w inny wymiar”.
Po oprzytomnieniu Kapitan Ameryka mówi Billy’emu, że zawalili sprawę, gdyż nie znaleźli upragnionej wolności. Kiedy nazajutrz zmierzają na Florydę, ich długie włosy wzbudzają gniew prymitywnego biedaka z południa, który bezceremonialnie zabija obu kulami ze strzelby.

Sztandarowy film kontestacji z przełomu lat 60. i 70. XX w., a także jeden z najsłynniejszych filmów drogi (road movies). „Swobodny jeździec”, wyreżyserowany przez Dennisa Hoppera, zarazem odtwórcę roli Billy’ego (Wyatta zagrał Peter Fonda), utrafiwszy idealnie w nastroje ówczesnej młodzieży, przyniósł wpływy przewyższające wielokrotnie skromne koszty filmu.
Sukces został skonsumowany przez Hollywood, które wprawdzie nie zaniechało superprodukcji, ale jednocześnie zapaliło zielone światło mniej wystawnym, a – jak się okazało – artystycznie znakomitym przedsięwzięciom, takim jak „Ostatni seans filmowy” Petera Bogdanovicha, „Francuski łącznik” Williama Friedkina, „American Graffiti” George’a Lucasa, czy „Rozmowa” Francisa Forda Coppoli.
Sam zaś „Swobodny jeździec” urzekał widokami rozległych przestrzeni dających poczucie wolności, znakomicie sfilmowanych przez sławnego później operatora z Węgier, Laszlo Kovacsa. W pamięci widzów zapisał się też oniryczną sekwencją halucynacji narkotykowych.