Maria Duffek jest absolwentką historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, a także Policealnej Szkoły Projektowania Ubioru. Z filmem związała się w 1997 roku, odpowiadając za dekorację wnętrz w pełnometrażowym debiucie fabularnym Jana Hryniaka „Przystań”. W tym samym roku zadebiutowała jako kostiumografka w telewizyjnym dokumencie Joanny Kawalec i Jolanty Popielarz „Cybulski. Ostatnia podróż”. Cztery lata później stworzyła scenografię filmową do debiutanckiej fabuły Jarosława Marszewskiego „Jutro będzie niebo” (2001), rozgrywającej się na pograniczu polsko-czesko-niemieckim – utrzymanej w konwencji kina drogi – przejmującej, chwilami pełnej humoru opowieści o przyjaźni drobnego przemytnika i dwunastoletniej uciekinierki z domu.

O filmowej karierze Duffek zadecydował przypadek. „Maria, będąc już absolwentką historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, projektantką odzieży i stylistką, zajmowała się odzieżą unikatową, eksponowaną w galeriach sztuki. Nie szukała innego zajęcia, ale w 1991 roku zdarzyło się, że mama jej przyjaciółki, Moniki Konarzewskiej – projektantka kostiumów Izabella Konarzewska – miała pracować we Wrocławiu przy spektaklu telewizyjnym »Herkules i stajnia Augiasza« w reżyserii Stanisława Lenartowicza. Jej stałe współpracownice były zajęte, więc zaproponowała córce i Marii jednorazową przygodę z kinem, tym trudniejszą, że nie było gotowych kostiumów, trzeba było je dopiero stworzyć” – pisał przed kilku laty Andrzej Bukowiecki na łamach „Magazynu Filmowego”.

I tak to się zaczęło. Artystka ma na swym koncie już ponad 80 filmów: jako kostiumografka pracowała m.in. przy realizacji „Hieny” (2006) Grzegorza Lewandowskiego, „Interioru” (2019) Marka Lechkiego oraz „Klechy” (2021) Jacka Gwizdały; jako scenografka m.in. przy „Doskonałym popołudniu” (2005) Przemysława Wojcieszka, „Zwerbowanej miłości” (2009) Tomasza Króla oraz aktorskich sekwencjach animowanego „Twojego Vincenta” (2017) Doroty Kobieli i Hugh Welchmana; za dekorację wnętrz odpowiadała na planie m.in. „Cudownie ocalonego” (2004) Janusza Zaorskiego, „Skorumpowanych” (2008) Jarosława Żamojdy, „Od pełni do pełni” (2012) Tomasza Szafrańskiego, a także błyskotliwego odcinka telewizyjnego cyklu „Święta polskie” – „Przybyli ułani” (2005) Sylwestra Chęcińskiego.

Często akcja filmów, przy produkcji których pracuje Duffek, rozgrywa się na terenie Dolnego Śląska. Artystka jest wrocławianką z urodzenia, doskonale zna miasto i okolice, temu miastu całe życie pozostaje wierna. „We wrocławskim Centrum Technologii Audiowizualnych – pisze we wspomnianym artykule Bukowiecki – kieruje zespołem odpowiedzialnym za restaurowanie kostiumów z przepastnego archiwum instytucji kontynuującej tradycje wrocławskiej Wytwórni Filmów Fabularnych”. W wielu filmach tworzy Duffek doskonały artystyczny tandem z wybitnym scenografem – Rafałem Waltenbergiem, wieloletnim współpracownikiem Krzysztofa Kieślowskiego.