Piotr Domaradzki – cały ten dźwięk

Piotr Domaradzki ma na swym koncie pracę przy realizacji blisko stu pięćdziesięciu filmów. Są pośród nich fabuły i dokumenty, etiudy studenckie, także liczne seriale telewizyjne – fabularne i dokumentalne. Pracował z niemal wszystkimi naszymi najlepszymi reżyserami, m.in. z Witoldem Leszczyńskim („Rekolekcje”, 1977), Wojciechem Jerzym Hasem („Nieciekawa historia”, 1982), Januszem Zaorskim („Matka Królów”, 1982), Kazimierzem Kutzem („Na straży swej stać będę”, 1983), Waldemarem Dzikim („Kartka z podróży”, 1983), Kazimierzem Karabaszem („Cień już niedaleko”, 1984), Filipem Bajonem („Magnat”, 1986), Krzysztofem Krauze („Nowy Jork – czwarta rano”, 1988), Maciejem Dejczerem („300 mil do nieba”, 1989), Leszkiem Wosiewiczem („Cynga”, 1991), Grzegorzem Królikiewiczem („Przypadek Pekosińskiego”, 1993), Dorotą Kędzierzawską („Nic”, 1998), Dariuszem Jabłońskim („Fotoamator”, 1998), Władysławem Pasikowskim („Demony wojny wg Goi”, 1998), Magdaleną Łazarkiewicz („Na koniec świata”, 1999), Jackiem Bromskim („To ja, złodziej”, 2000), Małgorzatą Szumowską („Szczęśliwy człowiek”, 2000), Waldemarem Krzystkiem („Nie ma zmiłuj”, 2000), Janem Jakubem Kolskim („Daleko od okna”, 2000), Andrzejem Barańskim („Parę osób, mały czas”, 2005), Januszem Kamińskim („Hania”, 2007), , Robertem Glińskim („Świnki”, 2009), Marcinem Koszałką („Będziesz legendą, człowieku”, 2012), Maciejem Pieprzycą („Chce się żyć”, 2013), Michałem Rosą („Piłsudski”, 2019). Domaradzki podchodzi do dźwięku wieloaspektowo. Jest nie tylko znakomitym operatorem dźwięku, zajmuje się także jego zgraniem, montażem, udźwiękowieniem, efektami, miksem etc.

W 2000 roku został uhonorowany na gdyńskim festiwalu nagrodą za dźwięk do „Ostatniej misji” (1999) Wojciecha Wójcika. Sześć lat później taką samą nagrodę dostał za dźwięk do „Co słonko widziało” (2006) Michała Rosy. Jury Koszalińskiego Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film” przyznało mu nagrodę za dźwięk do debiutanckiej fabuły pełnometrażowej Adriana Panka „Daas” (2011). Filmy z dźwiękiem Domaradzkiego były pięciokrotnie nominowane do Nagrody Polskiej Akademii Filmowej: „Ostatnia misja” (1999) Wojciecha Wójcika w 2001 roku, „Tam i z powrotem” (2001) tegoż reżysera w 2003 roku, „Trzeci” (2004) Jana Hryniaka w 2005 roku, „Obława” (2012) Marcina Krzyształowicza w 2012 roku i „Pan T.” (2019) tegoż reżysera w 2020 roku. Statuetkę Orła przyniosła Domaradzkiemu „Obława”. Z okazji urodzin kolejnych znakomicie brzmiących filmów!