Bo Widerberg

Rozpoczął swoją przygodę z kinem na początku lat 60. Choć zrealizował niewiele filmów, to niemal każde jego przedsięwzięcie zyskiwało ogromny rozgłos i liczne nagrody. W pełnym metrażu zadebiutował w 1962 roku, realizując "Wózek dziecięcy" - realistyczny dramat obyczajowy, wymieniany jako jeden z ulubionych filmów przez Krzysztofa Kieślowskiego. Wkrótce potem szwedzki reżyser zrealizował mroczną "Dzielnicę kruków" (1962), nominowaną do Oscara dla filmu nieanglojęzycznego oraz Złotej Palmy. Kolejnymi jego obrazami cieszącymi się gorącym uznaniem były autobiograficzny dramat "Miłość 65" (1965) i poruszający melodramat "Miłość Elwiry Madigan" (1967), który przyniósł aktorską Złotą Palmę Pii Degermark. Od połowy lat 60. Widerberg wyrastał na czołowego przedstawiciela tzw. opozycji antybergmanowskiej w szwedzkim kinie. Była to generacja twórców młodszych o kilka lub kilkanaście lata od Ingmara Bergmana, którzy pragnęli przeciwstawić się jego dominacji w rodzimej kinematografii i podjąć na dużym ekranie omijane według nich przez niego istotne problemy polityczne i społeczne. Znamiennym sygnałem jego ideologicznego zaangażowania było to, że pod koniec lat 60. został członkiem radykalnego kolektywu twórczego o nazwie Grupp 13, w którym dawał wyraz swoim politycznym przekonaniom, a w 1969 roku nakręcił "Adalen 31" - realistyczną rekonstrukcję jednego z największych strajków w historii Szwecji. Jego ostatnim filmem był nagrodzony Srebrnym Niedźwiedziem dramat "Życie jest piękne" (1995) - nostalgiczna opowieść o dojrzewaniu w cieniu II wojny światowej.