Olivia de Havilland

Aktorka angielska, od 1941 obywatelka amerykańska. Po rozwodzie rodziców wraz z matką, niegdyś aktorką, i siostrą, przyszłą aktorką Joan Fontaine, zamieszkała w Kalifornii. W trakcie nauki w college’u występowała w uczelnianym teatrze, gdzie zobaczył ją Max Reinhardt, który po dojściu Hitlera do władzy musiał opuścić Niemcy. Wielki reżyser zaproponował jej udział w swojej inscenizacji "Snu nocy letniej" na Broadwayu oraz w wersji filmowej, którą wyreżyserował w 1935. De Havilland podpisała siedmioletni kontrakt z Warner Bros, by w tym samym roku wystąpić w jeszcze trzech filmach, m.in. w ekranizacji powieści „Kapitan Blood” Michaela Curtiza, na planie którego poznała Errola Flynna: wspólnie wystąpili na ekranie ośmiokrotnie, a zawarta między nimi przyjaźń wiele razy ratowała Flynna z licznych opresji, w które wikłał się równie popularny co pechowy aktor. Wypożyczona przez Warnerów do „Przeminęło z wiatrem” (1939) Victora Fleminga, za rolę Melanii otrzymała swą pierwszą nominację do Oscara. Dwa lata później, za film „Złote wrota” (1941) Mitchella Leisena otrzymała drugą nominację, ale statuetka trafiła w ręce siostry. Uznanie środowiskowe zachęciło de Havilland do podjęcia kroków prawnych, kiedy studio przedłużyło jej kontrakt, motywując to okresem wypożyczenia aktorki innym producentom. W trakcie trwania procesu aktorka nie wystąpiła w żadnym filmie (co oznaczało czteroletnią przerwę w karierze), ale ostatecznie proces wygrała. W 1946 wróciła na ekran, zdobywając Oscara za rolę w filmie „Najtrwalsza miłość” (1946) Mitchella Leisena. Kolejną nominację zdobyła za „Kłębowisko żmij” (1948) Anatlole’a Litvaka. Rok później zdobyła statuetkę za kreację w „Dziedziczce” (1949) Williama Wylera. Od lat 50. znacznie ograniczyła swoje występy ekrany, w latach 70. zaczęła występować w filmach i serialach telewizyjnych, zdobywając Złoty Glob za rolę w filmie „Anastazja – Tajemnica Anny” (1986) Marvina J. Chomsky’ego. W 1989 ostatecznie wycofała się z ekranu.