Jacques Becker

Reżyser, scenarzysta oraz aktor francuski, wieloletni prezes krajowej federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych. Urodził się 15 września 1906 roku w Paryżu – zmarł 21 lutego 1960 roku w Paryżu. Pracę w kinematografii francuskiej zaczynał od asystentury u Jeana Renoira, jednego z największych artystów w historii kina francuskiego. Jako aktor zagrał w kilku jego filmach, m.in.: „Boudu z wód uratowany” („Boudu sauvé des eaux”, 1932), „Wycieczka na wieś” („Partie de campagne”, 1936), „Życie należy do nas” („La vie est à nous”, 1936), „Towarzysze broni” („La Grande Illusion”, 1937). Współpraca z Renoirem zaowocowała w twórczości Beckera kontynuacją realistycznej stylistyki. Na planie jego filmów nauczył się także młody reżyser filmowego warsztatu.

Jako reżyser zadebiutował w 1935 roku, a prawdziwą popularność przyniosły mu dopiero: pełen suspensu „Skarb rodziny Goupi” („Goupi mains roouges”, 1943), melodramatyczni „Ludzie i manekiny” („Falbalas”, 1945) oraz – pokazywana w canneńskim konkursie – bezpretensjonalna komedia obyczajowa „Antoni i Antonina” („Antoine et Antoinette”, 1947). Dobrą passę kontynuował Becker w – utrzymanych w podobnej romansowej poetyce – filmach następnych: „Spotkanie lipcowe” („Randez-voux de julliet”, 1949) oraz „Edward i Karolina” („Édouard et Caroline”, 1950). Uprawiał popularne gatunki kina rozrywkowego (komedie, melodramaty, kryminały, filmy kostiumowe), ale czynił to solidnie, z ogromną biegłością warsztatową w precyzyjnym przedstawianiu opowiadanych historii, uatrakcyjniając swe obrazy udziałem największych ówczesnych gwiazd kina francuskiego: Simone Signoret w „Złotym kasku” („Casque d'or”, 1952), Gérarda Philipe'a w roli Modiglianiego w „Montparnasse 1919”, Jeanne Moreau i Jeana Gabina w „Nie tykać łupu” („Touchez pas au grisbi”, 1954). Karierę zakończył niezwykle efektowną „Dziurą” („Le Trou”, 1960), rekonstrukcją nieudanej ucieczki z więzienia, w której José Giovanni, autor ekranizowanej powieści – i współscenarzysta filmu – brał osobisty udział.