Jerzy Grądzki

Pochodzi z Łomży, ale od młodych lat związał się z Warszawą. Jako piętnastoletni chłopak brał udział w Powstaniu Warszawskim. Po zakończeniu II wojny światowej pracował w Centrali Handlu Zagranicznego, a w 1955 roku trafił – jako technik dźwięku – do Polskiego Radia. Umiejętności zawodowe doskonalił w Wielkiej Brytanii, a po powrocie – w 1960 roku – związał się z Telewizją Polską, gdzie spędził całe swoje zawodowe życie.

Jako dźwiękowiec uczestniczył w realizacji wielu istotnych dokumentów. Ma na swym koncie m.in. „Przemyśl” (1966) Krzysztofa Zanussiego, „Po powrocie” (1967) Włodzimierza Kamińskiego, „Statek z Hajfongu” (1968) Romualda Dobrzyńskiego, „Kryptonim »Block«” (1981) Bogusława Mańkowskiego, „Jan Lechoń” (1991) Aliny Czerniakowskiej, „Młodsi od swoich wyroków” (1994) Krystyny Mokrasińskiej. Współpracował także przy realizacji głośnego filmu A. Marka Drążewskiego „Dziady” (2001), poświęconego głośnej premierze Mickiewiczowskiego dramatu (25.11.1967), wyreżyserowanego przez Kazimierza Dejmka w warszawskim Teatrze Narodowym.