Pamiętnik Anny Frank

Anna Frank urodziła się w Niemczech w 1929 roku w rodzinie żydowskiej, lecz po dojściu Hitlera do władzy wraz z rodzicami i siostrą przeniosła się do Amsterdamu. Kiedy Niemcy wkroczyli do Holandii, musiała porzucić niemiecką szkołę i przenieść się do placówki żydowskiej, a kiedy rozpoczęły się wywózki Żydów do obozów zagłady, rodzina znalazła schronienie na strychu domu towarowego, który należał do jej ojca, wraz z innymi Żydami. Przez dwa lata rodziny mieszkały obok siebie ze świadomością, że w każdej chwili ich kryjówka może zostać zdemaskowana, a oni sami skazani na śmierć w obozach zagłady. Ten trudny okres w ekstremalnej sytuacji zagrożenia, ale i zamknięcia, stał się naczelnym tematem dziennika trzynastoletniej Anny, która ze swadą, ale i poczuciem humoru opisuje zdarzenia urozmaicające monotonię życia na strychu. W sierpniu 1944 roku w wyniku donosu kryjówka została zdemaskowana: wojnę przeżył jedynie ojciec Anny Frank.

Zanim George Stevens wrócił po wojnie do filmu fabularnego, nakręcił szereg filmów dokumentalnych o zbrodniach hitlerowskich, w tym kluczowy dla wiedzy Amerykanów o II wojnie światowej reportaż z Dachau. Powierzenie mu reżyserii „Pamiętnika Anny Frank” wydaje się więc uzasadnione, choć pewne wątpliwości budzić może decyzja o zastosowaniu szerokiego ekranu – wszak temat jest na wskroś kameralny. Tym niemniej udało się utrzymać nastrój klaustrofobii, a także perspektywę dorastającej dziewczynki – nie do końca rozumiejącej, co się wokół dzieje, i do ostatnich chwil zachowującej wiarę w dobroć i uczciwość człowieka. Przyjęcie punktu widzenia Anny Frank ma swoje ograniczenia – debiutująca na ekranie Millie Perkins nie zawsze potrafi udźwignąć trudy roli, ale nie można odmówić filmowi roli, jaką odegrał w uświadamianiu Amerykanom okrucieństwa Holocaustu. „Pamiętnik Anny Frank” był nominowany do Oscara w ośmiu kategoriach (w tym za film roku i reżyserię) i zdobył trzy statuetki – za scenografię, zdjęcia i drugoplanową rolę Shelley Winters.