Fanfan Tulipan

Osiemnastowieczna Francja, czasy panowania Ludwika XV. Fanfan to niezwykle uroczy, choć biedny jak mysz kościelna, słynący z odwagi, sprytu oraz zuchwałości, ale i z samochwalstwa żołnierz, uwielbiany przez kobiety, ale i doceniany przez monarchę. Kochał płeć piękną, ale jeszcze bardziej cenił wolność, więc przed ołtarz zaprowadzić się nie dał. Do czasu. Kiedy uratował z rąk rzezimieszków faworytę monarchy – madame de Pompadour oraz Henriettę, córkę Ludwika XV, w nagrodę został przyjęty do straży królewskiej. Nie cieszył się z tego długo, przyłapany w sypialni królewny, został skazany na śmierć. Z opresji uratowała go zakochana w nim piękna Cyganka Adelina, której wdzięki i monarsze nie były obojętne. Ocalony, natychmiast wpakował się w nowe tarapaty. Broniąc czci Adeliny, stoczył sam walkę z całym oddziałem wojsk królewskich, mimowolnie przyczyniając się do efektownego zwycięstwa Ludwika XV nad wrogą armią. W nagrodę dostał szlify oficerskie i rękę Adeliny, adoptowanej córki króla.

Stworzona przez wędrownych pieśniarzy opowieść o dzielnym wojaku Fanfanie i jego niewiarygodnych przygodach stała się kanwą sztuki Maurice’a P. Galli, operetki L. Verneya, wreszcie filmu Christiana-Jaque’a, wielkiego przeboju kin francuskich, docenionego także przez krytykę i jurorów międzynarodowych festiwali – w Cannes „Fanfan Tulipan” zdobył Złotą Palmę, a w Berlinie Srebrnego Niedźwiedzia. A wszystko to dzięki perfekcyjnej realizacji, rozmachowi inscenizacyjnemu oraz wspaniałym kreacjom – Gérarda Philipe'a, który wcielił się w rolę tytułową, oraz Giny Lollobrigidy jako damy jego serca. Film imponował wartką akcją, płynną narracją, dobrymi – pełnymi dowcipu – dialogami. Okazało się, że można stworzyć kino komercyjne o wysokich walorach artystycznych. Ponad pół wieku później Gérard Krawczyk nakręcił – pod tym samym tytułem – nową wersję przygód Fanfana Tulipana z Philippe'em Dormoyem i Penélope Cruz w rolach głównych, udaną, ale o wiele gorszą od błyskotliwego filmu Christiana-Jaque'a.