Piękności nocy

Claude, przystojny nauczyciel muzyki, jest rozczarowany swym doczesnym życiem. Nikt nie ceni jego talentów muzycznych, przyjaciele mają go za głupca, a codzienny zgiełk uniemożliwia mu napisanie opery – dzieła życia. Pewnego dnia, zapadając w sen, przenosi się w inne czasy, gdzie jest doceniany i kochany przez piękne kobiety. Podobnie dzieje się następnego dnia, i jeszcze następnego. Claude w snach wędruje przez okres fin-de-siecle’u, czas Rewolucji Francuskiej, epokę Burbonów, a nawet przenosi się w czasy dinozaurów. Zdawałoby się, że nic nie będzie w stanie nakłonić go do powrotu do życia na jawie. A jednak – senne marzenie może przecież zamienić się w koszmar…

Na pierwszy rzut oka romantyczna fantazja René Claira powstała wyłącznie w rozrywce. Oto mistrz daje jeszcze jeden wirtuozerski popis, wykorzystując to, co najciekawsze w ówczesnym kinie francuskim – lekkość, wdzięk oraz Gerarda Philipe’a i pięknie panie z Martine Carol i Giną Lollobrigidą na czele. Reżyser sięga po efekty specjalne, bawi się konwencją musicalu, ale nie zapomina o głębszym przesłaniu. Być może, można spojrzeć na „Piękności nocy” jak na przykład campu – świadomego kiczu, co dowodzi stosunku Claira do mniej wybrednego widza, ale przestroga przed ucieczką w iluzję czy pozwalaniem sobie na niedojrzałość jest nazbyt wyraźna, by lekceważyć intencje twórcy. Zwłaszcza, że kreacja Philipe w tym filmie, wyróżnionym przez dziennikarzy w Wenecji, należy do najlepszych w karierze.