Kobiety na skraju załamania nerwowego

Pepa jest aktorką na co dzień pracującą przy dubbingowaniu zagranicznych filmów. Pewnego dnia zostaje sama. Ivan, jej kochanek, również aktor dubbingu, po wielu latach wspólnego życia nagle i niespodziewanie porzucił ją, i to bez słowa. Będąca w ciąży kobieta postanawia nie załamywać się i wszystko zacząć od nowa. Niestety, niezbyt jej się to udaje. Szuka więc Ivana, by z nim porozmawiać, zapytać, co się stało, wszystko wyjaśnić, zorientować się, czy istnieją szanse na przywrócenie związku, przecież tak wiele ich w ciągu ostatnich lat łączyło. Zrozpaczona i zdesperowana, nigdzie nie mogąc znaleźć ukochanego mężczyzny, przygotowuje gazpacho, doprawiając je dużą ilością środków nasennych... Teraz wydarzenia nabiorą jeszcze szybszego pędu. Niespodziewanie pojawi się Candela, bliska przyjaciółka Pepy romansująca z arabskim terrorystą, Carlos, syn jej mężczyzny, oraz Marisa, jego narzeczona, prawniczka Paulina, kolejna kochanka Ivana, cierpiąca na chorobę psychiczną Lucia, jego była żona...

To od „Kobiet na skraju załamania nerwowego", uhonorowanego dwoma Feliksami oraz nagrodą za scenariusz na festiwalu weneckim (1988), zaczęła się międzynarodowa kariera Pedro Almodóvara, hiszpańskiego scenarzysty, reżysera, literata i kompozytora, zwanego często Buñuelem w stylu punk. Hiszpański artysta uchodzi za szczególnego znawcę kobiecej duszy, a bohaterkami tego właśnie filmu są cztery panie stojące na granicy załamania nerwowego, oczywiście w dużej mierze z powodu mężczyzn. Fabuła opowieści – jawnie nawiązująca to poetyki telenoweli – przypomina rodzaj obyczajowej łamigłówki, w której niespodziewanie pasują do siebie najbardziej nieprawdopodobne sytuacje. „Założeniem filmu była wizja świata kobiet, w którym wszystko jest idyllą, wizja wspaniałego miasta, w którym wszystko jest takie, jak trzeba, a każdy jest uprzejmy – po prostu świata na miarę ludzkiej istoty. Jedynym problemem, jaki pozostaje w tym raju na ziemi, jest to, że mężczyźni nadal porzucają kobiety" – wyznaje artysta.