Imię róży

Połowa XIV wieku. W jednym z dominikańskich opactw na północy Włoch ma się odbyć teologiczna dysputa poświęcona ubóstwu Chrystusa i wzorców, jakie z tego wynikają dla życia zakonnego. Pierwszym, który zawitał w progi opactwa, jest franciszkanin Wilhelm z Baskerville oraz towarzyszący mu młody uczeń Adso z Melku. Na miejscu zastają jednak nastrój ogólnego przygnębienia oraz rodzących się obaw, bowiem tuż przed ich przyjazdem w niewyjaśnionych okolicznościach śmierć poniósł młody mnich. W niezwykle przenikliwym, wielbiącym myśl Arystotelesa i idee greckich filozofów Wilhelmie opat zakonu widzi jedyny ratunek w tej sytuacji. Doświadczony franciszkanin podejmuje śledztwo. Sprawę komplikują kolejne tajemnicze zgony układające się w pewien klucz. Trop prowadzi do zakonnej biblioteki, do której prawie nikt nie ma wstępu. Zniecierpliwiony brakiem widocznych postępów i szerzącymi się pogłoskami, jakoby miejsce opętane było przez diabła, opat posyła po słynnego inkwizytora, adwersarza Wilhelma – Bernarda Gui.

Film francuskiego twórcy Jeana-Jacques’a Annauda oparty jest na słynnej powieści włoskiego pisarza, filozofa, mediewisty Umberto Eco. Wymagający materiał literacki nastręczał pracującym nad nim scenarzystom sporych problemów, bowiem ostatecznie zaaprobowana została dopiero piętnasta wersja skryptu. Niewiele łatwiej było z obsadą aktorską. Do roli Wilhelma przymierzany był m.in. Michael Caine, Richard Harris i Albert Finney. Ostatecznie otrzymał ją brytyjski gwiazdor Sean Connery, a partnerował mu zbierający wówczas pierwsze aktorskie szlify Christian Slater. Film Annauda, będący utrzymaną w średniowiecznym kostiumie opowieścią kryminalną, znacznie różni się od amerykańskich produkcji tego pokroju. Reżyser, budując misternie napięcie zogniskowane wokół głównej osi fabularnej, nie ucieka od pełnych symboli i niejednoznaczności wątków pobocznych. Atmosferę kreują oszczędne, ascetyczne zdjęcia Tonino Delli Colli oraz przytłaczająca, opresyjna scenografia Dantego Ferrettiego. Uhonorowane dwiema nagrodami BAFTA „Imię róży” to obok „Walki o ogień”(1981) największe osiągnięcie w reżyserskiej karierze francuskiego twórcy.