Wakacje z Madonną

Współczesny film obyczajowy, ukazujący pierwsze miłosne i zawodowe doświadczenia młodych ludzi, pierwsze dorosłe decyzje. Ich przyjazd ze stolicy do małego miasteczka jest także pretekstem do pokazania konfliktu różnych środowisk, zderzenia odmiennych mentalności i sposobów życia.
Robert, absolwent szkoły plastycznej, spotyka na plaży Dankę, która po nieudanych egzaminach na anglistykę samotnie spędza wakacje. Początkowo nieufna wobec młodego rzeźbiarza, dziewczyna zgadza się niebawem spędzić z nim resztę wakacji. Razem jadą do Starego Sącza, gdzie Robert ma przeprowadzić renowację barokowej rzeźby Madonny znajdującej się na dziedzińcu tamtejszego kościoła. Młodzi zatrzymują się w domu kościelnego, stołują się na plebanii. Aby nie budzić zgorszenia, podają się za małżeństwo i tak też się zachowują. Miejscowa społeczność zresztą uważnie ich obserwuje. Już sama obecność obcych, ich sposób bycia wywołują niezdrową ciekawość i podejrzliwość. Dopiero na miejscu Robert przyznaje się Dance, że ma w Warszawie dziewczynę, Krysię, do której dzwoni regularnie z poczty i która przysyła mu listy na poste restante. Danka wpada tymczasem w oko jednemu z miejscowych chłopaków, Jurkowi, który całymi dniami obserwuje ją z daleka, nie mając odwagi nawiązać rozmowy. Danka i Robert poznają panią Jadwigę, samotną kobietę w średnim wieku, która przed kilkunastoma laty przeprowadziła się do Sącza ze stolicy, ale nadal tęskni za dużym miastem. Pokazuje Robertowi obrazy, które ma w domu, prosząc go jako fachowca o ocenę ich wartości artystycznej. Robert niezbyt pochlebnie wypowiada się o obejrzanych obrazach, nie podejrzewając, że albo są dziełem samej pani Jadwigi, albo kogoś jej bliskiego. Danka dostrzega wreszcie chodzącego za nią Jurka. Zagaduje go, częstuje jabłkami, ale nie traktuje poważnie. Pewnego dnia dochodzi niespodziewanie do tragedii. Pijany Jurek w knajpie podcina sobie żyły stłuczoną butelką. Trafia do szpitala, po kilku dniach wraca do domu. Jego matka informuje zaskoczoną Dankę, że syn zrobił to z miłości do niej. Prosi, by dziewczyna odwiedziła go, przekonała, że uczucie do mężatki nie ma przyszłości. Jednocześnie ostrzega ją, że jako pracownica poczty wielokrotnie słyszała, jak Robert dzwonił do innej kobiety i odbierał adresowane do niego damską ręką listy. Ulegając namowom kobiety, Danka składa wizytę Jurkowi i wyjawia mu, że w rzeczywistości nie jest żoną Roberta. Nie zmienia to jednak faktu, że chce z nim być, nie widzi się natomiast u boku Jurka. Urażony chłopak dzieli się z matką tajemnicą przybyszów i wkrótce wiedzą już o tym wszyscy. Danka postanawia wyjechać, ale niełatwo jej zrealizować ten zamiar. Uświadamia sobie, że naprawdę kocha Roberta, choć pamięta, że on ma w Warszawie inną. Podczas gdy Robert pracuje nad posągiem, w domu kościelnego zjawia się matka Jurka, pani Jadwiga i jeszcze jedna z sąsiadek. Oświadczają Dance, że sieje zgorszenie i ostrzegają, że jeśli natychmiast nie opuści miasteczka, doniosą o wszystkim proboszczowi. Dziewczyna próbuje oponować, wytyka im obłudę i zazdrość. Rozsierdzone kobiety rzucają się na nią z pięściami.