Dziewczyna z perłą

Rok 1665, holenderskie miasto Delft. Siedemnastoletnia Griet podejmuje pracę służącej w domu Johannesa Vermeera, jednego z najwybitniejszych ówczesnych malarzy. Dziewczynę i artystę – na pierwszy rzut oka – różni niemal wszytsko: wiek, płeć, wykształcenie, wyznanie, łączy zaś – wrażliwość, smak, otwarcie na piękno. To rodzi niemal natychmiast wzajemną fascynację, co musi budzić sprzeciw rodziny, a także otoczenia. Złym wzrokiem spoglądają na malarza nie tylko żona i matka, ale i dwunastoletnia córeczka, zazdrosna o względy ojca. Tylko przebiegła teściowa sprzyja zbliżeniu zięcia do służącej, wszak stan ten wyraźnie pomaga jego twórczości, a sprzedaż obrazów zapewni dalsze dostatnie życie. Przepiękna Griet stanowi łakomy kąsek, trudno jej się opędzić od zalotników. Zainteresowany dziewczyną jest zarówno Pieter, miejscowy pomocnik rzeźnika, jak i pan Van Ruijven, mecenas Vermeera. Niebawem artysta – na jego zlecenie – namaluje portret pięknej służącej, tytułową „Dziewczynę z perłą”.

„Dziewczyna z perłą” Petera Webbera to ekranizacja bestsellerowej książki Tracy Chevalier, amerykańskiej pisarki specjalizującej się w powieściach historycznych. Tym razem opowiada o domniemanym związku uczuciowym słynnego malarza i jego służącej, co w dużym stopniu zdaje się być fantazją literacką, choć umieszczoną w dobrze zdokumentowanej siedemnastowiecznej rzeczywistości. Reżyserowi ta tematyka nie była obca, wszak zanim zajął się filmem, studiował historię sztuki, specjalizując się w malarstwie holenderskim i flamandzkim. Nic dziwnego, że wizualnej inspiracji dla swego dzieła szukał w płótnach holenderskich mistrzów, nie tylko Vermeera, ale i Mainderta Hobbemy czy Pietera de Hoocha. Film imponuje obrazem, co w dużej mierze jest zasługą operatora Eduardo Serry (m.in. Brązowa Żaba na Camerimage w 2003, nagroda za zdjęcia w San Sebastian w 2003, Europejska Nagroda Filmowa za zdjęcia w 2004), ale także wspaniałymi rolami Colina Firtha jako Vermeera i Scarlett Johansson jako jego muzy.