Czekając na wyrok

Hank Grotowski mieszka wraz z dorosłym synem Sonnym i starym ojcem, zaciekłym rasistą, w Georgii. Hank wraz z synem są strażnikami w miejscowym więzieniu. Właśnie przygotowują się do wykonania kary śmierci na mordercy, Lawrence’ie Musgrove. W trakcie prac przy krześle elektrycznym Sonny doznaje rozstroju nerwowego i popełnia samobójstwo, obciążając za swoje niepowodzenia ojca. Żona skazańca, Leticia, ciężko pracuje w jadłodajni, gdzie stołuje się Hank, na utrzymanie siebie i synka. Kiedy chłopiec ginie w wypadku drogowym, Hank próbuje ją pocieszyć. Poczucie wzajemnej straty sprawia, że ich znajomość przeradza się w związek oparty na seksie, mimo różnego koloru skóry i rasistowskich poglądów jego ojca. Hank zataja przed kobietą, że był jednym z wykonawców kary śmierci na jej mężu, ale kiedy wychodzi to na jaw, relacje między nimi są tak silne, że nie ma to specjalnego znaczenia.

„Czekając na wyrok” to dla reżysera Marka Forstera wejście do głównego nurtu kina – od razu z tematem dość niewygodnym, choć z punktu widzenia Hollywood dość intrygującym. Chodzi o relacje seksualne między ludźmi różnych ras – w klasycznym kinie amerykańskim temat wręcz tabu, obecnie zaś tolerowany jako symbol społeczeństwa wielokulturowego. Jednak relacja między Hankiem i Leticią nabiera wyrazistości w chwili, gdy tłem ich związku okazuje się amerykańskie Południe. Mimo wszelkich psychologicznych motywacji, które wszędzie indziej tłumaczyłyby i zbliżenie bohaterów, i nawet kontrowersyjny charakter ich związku opartego na seksie, tam taka relacja białego mężczyzny i czarnej kobiety nadal pozostaje miłością niemożliwą. Dopiero dobrowolne wykluczenie się kochanków poza społeczny nawias daje kochankom poczucie ukojenia. Znakomicie podkreśla to aktorstwo pary protagonistów, Halle Berry (zasłużony Oscar oraz Srebrny Niedźwiedź w Berlinie za kreację) i Billy’ego Boba Thorntona.