Miłość i gniew

Jimmy Porter mimo uniwersyteckiego wykształcenia pracuje jako sprzedawca cukierków na bazarze, ale nie kwapi się szukać czegoś bardziej odpowiedniego. Martwi to jego żonę Allison, która zdecydowała się na małżeństwo wbrew rodzicom, wywodzącym się z klasy średniej. Allison jest w ciąży, ale boi się o tym powiedzieć Jimmy’emu, który potrafi być wprawdzie czułym kochankiem, ale jednocześnie w przypływie gniew potrafi ją uderzyć. Najlepsza przyjaciółka Helena sugeruje Allison przerwanie tego toksycznego związku, co po kolejnej awanturze staje się faktem: żona Jimmy’ego wraca do rodziców, a Helena zajmuje jej miejsce. Kiedy jednak po urodzeniu martwego dziecka Allison postanawia wrócić do domu, mąż uświadamia sobie siłę łączącego ich uczucia i Helena będzie musiała się wyprowadzić.

Ekranizacja sztuki Johna Osbourne’a, dokonana przez Tony’ego Richardsona – reżysera przebojowego spektaklu, który zapoczątkował ruch brytyjskich „młodych gniewnych” w całej brytyjskiej kulturze, także w filmie. Jimmy jest archetypicznym bohaterem nurtu – młody, dobrze wykształcony i zbuntowany przeciwko skostniałemu establishmentowi, lecz bez pomysłu na odmianę swego losu. Ten brak pomysłu przynosi jednak więcej szkody niż pożytku, co okazało się charakterystyczne nie tylko dla ruchu artystycznego, w pewnym sensie odzwierciadlającego nowofalowe ambicje twórców, ale i ogółu brytyjskiej klasy robotniczej końca lat 50. Wyrazisty, mocno zagrany dramat Richardsona stał się nie tylko wizytówką nurtu, ale i początkiem tzw. realizmu kuchennego, od tamtej pory typowego dla kina brytyjskiego narzędzia opisu współczesności.