Faustyna

Pięćdziesiąt lat minęło od wydarzeń, które siostra Felicja wspomina przy spowiedzi z całego życia. Od chwili wejścia Faustyny w mury płockiego klasztoru, Felicja była z nią związana wolą Matki Generalnej. Siostra Faustyna, kobieta prosta, lecz bardzo wrażliwa, została skierowana do ciężkiej pracy w piekarni klasztornej. Wielki wysiłek codzienny nie zabijał w niej pokory, pogody ducha, życzliwości dla bliźnich, Pierwsza wizja, której doświadczyła w klasztorze, nie znalazła zrozumienia u Matki Generalnej i reszty zgromadzenia. Prośby Faustyny o wypełnienie nakazów objawienia spowodowały przeniesienie jej do klasztoru w Wilnie. W ślad za nią podążyła siostra Felicja. Nowe otoczenie przyjęło Faustynę ze zrozumieniem i życzliwością. Spowiednik ksiądz Sopoćko, wyszukał malarza, który według wskazówek Faustyny namalował wizerunek Chrystusa. Przydzieloną pracę w ogrodzie wykonywała z radością i poświęceniem. Zbyt wielki trud fizyczny doprowadził do ostrych ataków gruźlicy. Zaniepokojona siostra Felicja domagała się odesłania Faustyny do Płocka. Matka Generalna poleciła wrócić obydwóm. Faustyna, dopóki starczało jej sił, pracowała w gospodarstwie klasztornym, później pozostał tylko szpital i samotna śmierć w celi.
Film osnuty na kanwie dzienniczka siostry Faustyny, spisywanego na prośbę wileńskiego spowiednika, księdza Sopoćki.