Szatańskie tango

Nizina Węgierska. Odcięta od świata postkomunistyczna wioska. Jej mieszkańcy prowadzą życie monotonne, pozbawione złudzeń, pełne samotności, która przypomina im o egzystencjalnej pustce. Aby oddalić świadomość wspólnego i indywidualnego nieszczęścia, oddają się marzeniom. Jedni pragną uciec z pozbawionego perspektyw miejsca, inni układają misterne plany, które miałyby, często kosztem otoczenia, odmienić ich życie. Wszyscy oczekują nadejście Zbawiciela. Ma odkupić grzechy. Sprawić, że życie stanie się łatwiejsze, lepsze. Pewnego dnia długo wyczekiwany Zbawiciel nadchodzi - możliwość niesionej przez niego pomocy okazuje się jednak pozorna.

Węgierski reżyser Bela Tarr uznawany jest za jednego z najciekawszych twórców współczesnego kina awangardowego, a jego "Szatańskie tango" zrealizowane na podstawie powieści Laszlo Krasznahorkaia według opinii krytyki wyznaczyło nowe granice języka kina, stając się dziełem-inspiracją dla wielu reżyserów, m.in. Gusa van Santa. Prawie 8-godzinna, czarno-biała, pozbawiona niemal dialogów i zwyczajnie pojmowanej fabuły epopeja swoją siłę kryje przede wszystkim w długich, hipnotyzujących ujęciach oraz fragmentarycznej strukturze wyznaczanej powracającym cyklicznie motywem tańca - tytułowego szatańskiego tanga.