Mr. Smith jedzie do Waszyngtonu

Wywodzący się z głębokiej prowincji Jefferson Smith zostaje – za sprawą stanowych manipulantów, którzy liczą na maszynkę do głosowania – wybrany w wyborach uzupełniających do senatu. Uczciwy jak skaut, którym w istocie jest, i naiwny jak dziecko nowy senator rusza do Waszyngtonu, gdzie staje się obiektem kpin i niewybrednych żartów. Na lekceważenie senatora pozwala sobie nawet jego sekretarka Clarissa Saunders. Smith szybko przekonuje się, że Kapitol jest miejscem, gdzie takie pojęcia jak uczciwość i patriotyzm są frazesami, dla skorumpowanych kongresmanów liczą się przede wszystkim własne interesy. Postanawia więc walczyć z korupcją, czym wzbudza podziw Clarissy, która odtąd będzie jego wierną sojuszniczką. Zachęcony przez nią Smith, wsparty przez skautów z widowni, wygłasza trwającą niemal dobę mowę, w której obnaża metody pracy poszczególnych senatorów. Nieoczekiwanie jeden z nich przyznaje mu rację.

Wielka tyrada w obronie demokracji dominuje w jednym z najgłośniejszych filmów Franka Capry: naiwny senator z prowincji okazuje się najzagorzalszym obrońcą amerykańskiego ducha, strażnikiem idei przyświecających ojcom narodu. Utopijna komedia jest apoteozą systemu politycznego, który sam potrafi stawić czoło zjawiskom niepożądanym i samodzielnie potrafi się z nich oczyścić. Ucieleśnieniem politycznej uczciwości jest tu James Stewart, który dał tu kreację życia (porównywalną tylko z rolą w innym arcydziele Capry – „Tym wspaniałym życiu” z 1946 roku), stając się jednocześnie ekranowym symbolem ogółu amerykańskich cnót. „Mr Smith jedzie do Waszyngtonu” był nominowany do Oscara w jedenastu kategoriach, w tym za film roku, reżyserię i kreację Stewarta, ale wobec konkurencji takich dzieł jak „Przeminęło z wiatrem”, „Myszy l ludzie”, „Dyliżans” czy „Czarnoksiężnik z krainy Oz” mógł liczyć tylko na statuetkę za oryginalny scenariusz.