Nashville

Na lotnisko w Nashville przybywają artyści i goście wielkiego festiwalu muzycznego, jaki ma się odbyć z okazji 200 rocznicy powstania Stanów Zjednoczonych. Na ekranie pojawiają się wszyscy z 25 bohaterów filmu, których losy widz będzie śledzić przez najbliższe pięć dni. Są wśród nich muzyczni weterani i młode gwiazdy, muzycy, którzy czekają na swoją chwilę, i tacy, którzy zaprzepaścili swą szansę, zanim na dobre wypłynęli. Jedni skupiają się na czekającym ich występie, inni używają życia. Wśród muzyków pojawiają się politycy, próbujący wykorzystać festiwal jako okazję do zdobycia poparcia gwiazd muzyki country, a także jako szansę zbicia politycznego kapitału. A to wszystko widziane w mozaice zdarzeń, w jakie uwikłani są bohaterowie filmu, podglądani za pośrednictwem ich zwierzeń, rozmów telefonicznych, wywiadów telewizyjnych czy audycji radiowych przez losów: pulsujące życiem zbiorowisko, gdzie krzyżują się ludzkie losy i zderzają sprzeczne czasem aspiracje.

Jedno z arcydzieł Roberta Altmana, „Nashville” jest udaną próbą uchwycenia obrazu amerykańskiego społeczeństwa – a przynajmniej jego części - w socjologicznym przekroju. Precyzyjny – mimo dopuszczonej na planie improwizacji – korowód losów i zdarzeń okazał się intrygującym zwierciadłem zarówno w wymiarze psychologicznym, jak i społecznym. Przy okazji Altman zaprezentował własny specyficzny styl, który wkrótce stanie się dla niego głównym narzędziem opisu rzeczywistości. Film powstał przy ograniczonym budżecie, a atmosferze wzajemnego porozumienia między wykonawcami i ekipą, co umożliwiło nakręcenie sekwencji finałowego koncertu w ciągu jednego dnia przy użyciu kilkunastu kamer. Jednocześnie „Nashville” – jak na film o muzyce, przynajmniej teoretycznie, przystało – jest udanym eksperymentem w dziedzinie zapisu dźwięku, co zaowocowało Oscarem za piosenkę. Ponadto film nominowano do nagród Akademii za film roku, reżyserię i aktorskie kreacje drugoplanowe.