Pięć łatwych utworów

Robert Dupea jest błyskotliwym pianistą, który porzucił światowe sale koncertowe dla innego życia. Obecnie pracuje na polu naftowym w Kalifornii, spędzając wraz z przyjacielem wolny czas na kręglach i w barach, flirtując z kelnerkami. Kiedy jego obecna przyjaciółka,kelnerka Rayette, oświadcza mu, że jest w ciąży, Robert rzuca pracę i wraz z nią wyrusza do Los Angeles, gdzie mieszka jego siostra, także znana pianistka. Partita informuje go o złym stanie zdrowia ojca, głowy muzycznie uzdolnionej rodziny, i sugeruje spotkanie, które byłoby okazją do pojednania. Robert zgadza się i w towarzystwie siostry, Rayette i grupy przyjaciół wyrusza do Waszyngtonu. Wizyta w domu po trzech latach nieobecności utwierdza Roberta w słuszności decyzji o przerwaniu kariery muzycznej, ale też uświadamia mu, że życie u boku Rayette nie jest dobrym wyborem. Na stacji benzynowej porzuca dziewczynę i swój samochód, by zabrać się okazją na Alaskę, gdzie zapewne zacznie wszystko od początku.

Dzieło Boba Rafelsona okazało się kluczowe dla nowego kina amerykańskiego przełomu lat 60. i 70., odciskając swe piętno na większości powstających wówczas filmów o tematyce współczesnej. Bardziej studium charakterów niż zamknięta fabuła, „Pięć łatwych utworów” koncentruje się na konflikcie między tradycyjną (konserwatywną) Ameryką a młodzieżą, która dochodzi do głosu na fali przemian obyczajowych i ruchów kontrkulturowych tego okresu. Twórcy wspierają decyzję swego bohatera o buncie, piętnując go jednocześnie za brak dojrzałości. Inna sprawa, że sportretowany po mistrzowsku przez Jacka Nicholsona Robert jest typowym przedstawicielem swego pokolenia, czego dowodzą obyczajowe obrazki z podróży przez całe Stany Zjednoczone. Była to jedna z pierwszych wielkich kreacji Nicholsona, wyróżniono ją – podobnie jak odważną rolę Karen Black oraz scenariusz i sam film – nominacją do Oscara.