Dworzec nadziei

Dora jest emerytowaną nauczycielką. Żeby związać koniec z końcem, dorabia na dworcu Rio de Janeiro, pisząc dla niewykształconych ludzi listy, a za dodatkową opłatą podejmuje się także ich wysłania. Nadzieje klientów kobiety biorą w łeb z chwilą, kiedy wbrew zapewnieniom cała korespondencja ląduje w koszu na śmieci, a w najlepszym wypadku w szufladzie kredensu skromnego mieszkania dzielonego ze współlokatorką Irene. Jednymi z takich poszkodowanych są Ana i jej 9-letni syn Josue, za których Dora miała napisać list do męża kobiety, a ojca chłopca – Jesusa. Z chwilą gdy Ana ginie pod kołami autobusu nieopodal dworca, zdezorientowany chłopiec nie bez oporów trafia pod skrzydła Dory. Za namową znajomego z dworcowego hallu bohaterka sprzedaje Josue podejrzanej parze, która ma mu zapewnić lepszy los, a zarobione w ten sposób pieniądze przeznacza na zakup kolorowego telewizora. Do skarconej przez Irene Dory zaczyna docierać, co takiego narobiła, w efekcie czego wykrada Josue i wraz z nim rozpoczyna podróż w poszukiwaniu ojca chłopca.

Autorski projekt brazylijskiego twórcy Waltera Sallesa (reżyseria oraz sam pomysł), będący jego trzecią pełnometrażową realizacją, okazał się wielkim artystycznym sukcesem. „Dworzec nadziei” podbił festiwalowy świat, kolekcjonując szereg prestiżowych nagród, z berlińskim Złotym Niedźwiedziem, Złotym Globem czy dwiema oscarowymi nominacjami na czele. To wzruszająca, momentami zabawna opowieść o stopniowo zawiązującej się nici porozumienia między starszą, doświadczoną kobietą a nieufnym, podejrzliwym chłopcem. Fabuła ujęta jest w formułę kina drogi, bowiem dwójka głównych bohaterów, poruszając się różnymi środkami lokomocji, podróżuje w poszukiwaniu ojca chłopca Jesusa (imię nie jest bez znaczenia, film interpretowano bowiem również jako opowieść o poszukiwaniu Boga). Ujmują kreacje aktorskie Fernandy Montenegro i Viníciusa de Oliveiry, „wrzuconych” w wir ciężkiej brazylijskiej rzeczywistości. Film ten zresztą to ważny głos w kinie brazylijskim, a dla samego Sallesa pierwszy krok w stronę ciekawej kariery, którą umocniły takie tytuły jak „W cieniu słońca” (2001) czy „Dzienniki motocyklowe” (2004).