Zasada gry

Lotnik André Jurieux, mistrz świata w locie nad Atlantykiem, przybywa na paryskie lotnisko, gdzie miała na niego czekać ukochana, markiza Christine de la Chesnaye, lecz kobieta nie zjawia się.
Serdeczny przyjaciel lotnika Octave, niedoszły muzyk i dusza towarzystwa, namawia męża markizy, żydowskiego arystokratę Roberta, aby zaprosił Jurieuxa na polowanie do swojej letniej posiadłości niedaleko Orleanu. Wkrótce Christine dowiaduje się o długim romansie męża z Geneviève, który ten właśnie postanowił zakończyć. Po polowaniu następuje bal kostiumowy. Markiza nie pozostaje obojętna na awanse czynione jej przez lotnika, a jednocześnie romansuje z rubasznym Saint-Aubinem. W tym czasie dochodzi też do awantury z udziałem naganiacza Marceau, który zostaje zaatakowany przez leśnika Schumachera z powodu umizgów podwładnego do żony.
Oddany markizie Octave przekonuje ją, by uciekła z nim, ale w ostatnim momencie odstępuje ją lotnikowi. Wściekły na Christine Schumacher śledzi kobietę, a później strzela do Jurieuxa. Marceau i Octave opuszczają posiadłość arystokraty, a reszta towarzystwa zaczyna akceptować nowe status quo.

Film w reżyserii Jeana Renoira został zrealizowany tuż przed wybuchem drugiej wojny i na początku spotkał się z chłodnym przyjęciem. Dopiero później zauważono w nim przenikliwy obraz kondycji moralnej wyższych warstw społecznych, znajdujących się w stanie rozpadu. Bohaterowie działają zgodnie z tytułową „zasadą gry”, kierując się swoistym kodeksem, który dopuszcza kłamstwo i manipulację. Tkwią w pewnym układzie, a jego naruszenie prowadzi do tragedii. Ich poglądy i zachowanie przypominają farsę, udawana jest także ich beztroska i wyluzowanie.
Dzieło Renoira wyróżnia lekki, komediowy styl, który ukrywa ironiczny stosunek reżysera do podjętego tematu. W „Zasadzie gry” można się doszukać również elementów wodewilu oraz melodramatu salonowego. Fabuła koncentruje się na miłosnych intrygach kilku par, lecz mimo niezobowiązującej tematyki niesie za sobą przykrą konstatację, iż ludzkie działania są obarczone niedoskonałością. Narracja opiera się na przeplataniu wątków, akcja filmu rozwija się jednocześnie w różnych kierunkach. „Zasada gry” została w pełni doceniona chyba dopiero przez twórców nowofalowych, którzy odnaleźli w niej podobną estetykę.