Dzikie dziecko

Rok 1798, lasy w południowej Francji w okolicach miejscowości Rodoz. Grupa myśliwych podczas polowania znajduje chłopca żyjącego „dziko” w lesie, w całkowitej izolacji od cywilizacji. „Dzikim dzieckiem” zainteresował się młody naukowiec, doktor Jean Itard. W paryskim Instytucie Głuchoniemych, gdzie pracował, gruntownie je przebadano. Stwierdzono, że chłopiec ma około dwunastu lat, został porzucony przed dziewięciu laty, od tego czasu egzystował z dala od ludzi, jest całkowicie aspołeczny, trudno mu się będzie przystosować do nowej rzeczywistości. Doktor zabiera chłopca do swojej wiejskiej posiadłości w Battignolles. Wraz z panią Guerin, swą gospodynią, roztacza nad Victorem (takie nadał mu imię) opiekę, postanawiając przywrócić go społeczeństwu. Uczy chłopca podstawowych umiejętności, niezbędnych do egzystowania w cywilizowanym świecie, zaznajamia z otaczającymi przedmiotami. Victor poznaje litery, składa je w wyrazy. Czyni wyraźne postępy, zaczyna być użyteczny w pracach domowych...

Autorem „Dzikiego dziecka” jest François Truffaut, czołowy twórca francuskiej Nowej Fali. Kanwą scenariusza uczynił relację francuskiego naukowca Jeana-Marie Itarda, który opisał w niej najciekawszy przypadek ze swej praktyki lekarskiej, kiedy to zajął się „dzikim dzieckiem” egzystującym w lesie i spróbował przywrócić je do życia w społeczeństwie. Rolę doktora zagrał sam reżyser. To niezwykle ważny dla niego film. Kiedyś sam odkrył dla kina takie „dzikie dziecko” – Jeana-Pierre'a Léauda – zajął się nim, wyedukował, przystosował do życia w filmowym społeczeństwie (Léaud zadebiutował u niego w 1959 roku w mocno autobiograficznych „400 batach”, potem w postać Antoine'a Doinela wcielał się jeszcze cztery razy). Swój film utrzymał Truffaut w formule paradokumentalnej, dbając w najdrobniejszym szczególe o odtworzenie epoki, w której rozgrywa się jego akcja. To w dużej mierze zasługa Nestora Almendrosa, który za swe zdjęcia dostał Nagrodę Amerykańskiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych (1971).