Fahrenheit 451

Świat przyszłości, w którym słowo pisane zostało zakazane, a posiadanie książek grozi dotkliwą karą. Posiadaczy książek tropi straż pożarna, która nie gasi pożarów, bo domy zbudowane są z materiałów niepalnych, a zajmuje się paleniem książek. Tytułowy Fahrenheit 451 to temperatura, w której pali się papier. Guy Montag, zawodowy strażak, pod wpływem Clarisse, przypadkowo spotkanej dziewczyny, zastanawia się nad sensem swojej pracy. Zaczyna gromadzić skonfiskowane książki, czyta je. Do czasu. Niebawem padnie ofiarą własnej żony, która doniesie władzom wszechwładnej telewizji o przestępczej działalności męża. Na szczęście uda mu się uciec i trafić do ukrywającej się w lesie grupy dysydentów, która postanowiła ocalić dziedzictwo światowej literatury poprzez nauczenie się – przed spaleniem – treści przeczytanych książek. Każdy z tych dziwnych ludzi utożsamia się z jedną książką, jest swoistym audiobookiem, dźwiękowym odpowiednikiem istniejącego kiedyś w wersji papierowej oryginału.

„Fahrenheit 451” François Truffaut, czołowego twórcy francuskiej Nowej Fali, to ekranizacja głośnej powieści Raya Bradbury'ego, która zapewniła mu również popularność poza gronem miłośników literatury science fiction. Podejmowała bowiem uniwersalny problem pozbawiania człowieka elementarnych praw – do swobodnej myśli, obcowania z kulturą. Jednostka miała być – jak w Orwellowskim „Roku 1984” – zredukowana do bezwolnego, podporządkowanego mechanizmu, egzystującego w społeczeństwie kierowanym i kontrolowanym przez jakąś siłę wyższego rzędu, w tym wypadku wszechmocne, ogłupiające środki przekazu audiowizualnego. Truffaut nie był specjalnie zainteresowany całym sztafażem science fiction, interesował go – przede wszystkim – problem samookreślenia jednostki. Przedstawił przerażającą wizję świata przyszłości bez książek. Cztery lata później nakręcił „Dzikie dziecko”, którego bohater próbował przywrócić do życia w społeczeństwie odnalezionego w lesie – nieznającego mowy ludzkiej – chłopca.