Upadek domu Usherów

Allan odwiedza Rodericka Ushera, swego starego, dobrego przyjaciela mieszkającego z małżonką w starym, ponurym zamku. Pan domu nie jest w najlepszym nastroju, trawi go jakaś dziwna melancholia, brak specjalnego zainteresowania czymkolwiek, często dopadają go dekadenckie nastroje. Podobnie dzieje się z jego żoną, która ponadto z dnia na dzień staje się coraz słabsza. Lekarz nie może jej pomóc, ma nawet problem ze zdiagnozowaniem dolegliwości. Niespodziewanie okazuje się, że choroba Madeline ma ścisły związek z... pasją malarską jej męża. Od pewnego czasu pan Usher maluje bowiem podobiznę małżonki. Nagle z przerażeniem odkrywa, że z każdym pociągnięciem pędzla Madeline staje się coraz słabsza. Musi jednak kontynuować rozpoczęte dzieło, tego wymaga rodzinna tradycja, w myśl której każdy mężczyzna z rodu musi namalować portret swej żony. Madeline umiera, jej ciało zostaje pochowane w rodzinnym grobowcu. Roderick nie potrafi się z tym pogodzić. Niebawem ukochana żona nawiedzi go we śnie.

„Zagładę domu Usherów”, słynną nowelę Edgara Allana Poego, przenoszono na ekran już kilkanaście razy. Do najciekawszych adaptacji należą: rasowy horror Rogera Cormana z 1960 roku oraz nakręcona dwadzieścia lat później animowana wizja Jana Švankmajera, ale najlepsza wydaje się ekranizacja najstarsza, zrealizowana przez znanego francuskiego awangardzistę (notabene urodzonego w Warszawie) – Jeana Epsteina, czołowego impresjonistę kina francuskiego. Impresjoniści kładli nacisk nie na realistyczne przedstawienie rzeczy i faktów, ile na wrażenie, jakie one wywierały, ciążyła im materialność kina, stąd narrację powierzali obrazowi, rzadko korzystając ze słowa (napisy). I taka jest „Zagłada domu Usherów”, zgodna z filmowymi marzeniami jej reżysera, który kiedyś powiedział: „Gdyby zamiast imitować procesy literackie, film zechciał rozwinąć i wykorzystać swoje powiązanie ze snem i marzeniem sennym, mógłby stworzyć system ekspresji o niesłychanej subtelności, o ogromnej sile i niezwykłej oryginalności”.