Henryk V

Rok 1600, na scenie londyńskiego teatru trwa przedstawienie Williama Szekspira „Henryk V”. Rok 1415, angielski monarcha wypowiada wojnę Francji. Spektakl – poprzez wyjście w plener – przekształca się w opowieść filmową. Angielska flota rusza ku wybrzeżom Francji, trwa oblężenie Harfleur, miasto poddaje się. Wojska Henryka V rozbijają obóz pod Agincourt, w pobliżu stacjonują siły francuskie. Propozycja ugody zostaje przez angielskiego króla odrzucona, o wszystkim ma zadecydować bitwa. W nocy przed zbrojną konfrontacją Henryk V w przebraniu przechadza się po obozowisku, dodając żołnierzom otuchy, zagrzewając ich do walki. O świcie dochodzi do decydującego starcia. Po bitwie rozpoczynają się negocjacje pokojowe. Traktat zostaje podpisany, a Henryk V poślubia Katarzynę, siostrę francuskiego delfina, umacniając przymierze obu krajów. Akcja filmu wraca z powrotem na teatralną scenę, na której odbywa się ślub króla Anglii z córką Karola VI. Przedstawienie kończy długa owacja publiczności.

Film Laurence'a Oliviera jest niekonwencjonalną ekranizacją Szekspirowskiego dramatu, po który sięgnął czterdzieści cztery lata później Kenneth Branagh, również stając po obu stronach kamery. Sytuacja polityczna zaważyła poważnie na jego kształcie. Film był realizowany podczas drugiej wojny światowej, więc przede wszystkim trzeba było krzepić angielskie serca. Nie przeszkodziło to w stworzeniu arcydzieła, a rola Henryka V, w którego wcielił się Olivier, okazała się aktorskim koncertem. Branagh wybrał całkowicie inną drogę interpretacyjną, bardziej interesował go żywy człowiek niż pomnik. Ciekawa jest forma Olivierowskiej adaptacji, to spektakl teatralny, przekształcający się na naszych oczach – poprzez wyjście w plener i zastosowanie odpowiednich środków wyrazowych – w opowieść filmową, by w jej zakończeniu znów powrócić na teatralną scenę. Ten właśnie zabieg, a także wysmakowanie estetyczne nadają jej – pomimo konkretności obrazu filmowego – znamiona uniwersalne i ponadczasowe.