Kino stylu zerowego to takie kino, w którym widz ma się skupiać na opowiadanej fabule, zdarzeniach, postaciach, a nie na filmowej formie. Taki model kina zdecydowanie dominował przez większą część istnienia kinematografii i ciągle ma rzesze zaprzysięgłych zwolenników. Wypracowana na przestrzeni lat praktyka produkcyjna była nastawiona na ukrywanie środków warsztatowych i form wyrazu. Styl staje się wówczas niewidoczny, przezroczysty, osiąga poziom zerowy. Takie kino nazwano kinem stylu zerowego.

W niniejszej książce autor szczegółowo opisuje rozwiązania warsztatowe, które sprzyjają osiągnięciu przezroczystości stylu. Zarazem stawia pytanie, czy w kinie współczesnym, zwanym niekiedy postklasycznym, reguły stylu zerowego nadal obowiązują, a widzowie w dalszym ciągu skupiają się głównie na fabule, zdarzeniach, postaciach, czy też może pojawili się nowi odbiorcy, którzy czerpią przyjemność ze śledzenia aluzji do innych filmów oraz z gry filmową formą. Lektura tej książki pozwoli czytelnikowi w nowy sposób spojrzeć na utwory filmowe. Odbiór fabuły zostanie uzupełniony o świadomość artystycznego języka, która wzbogaca świat przeżyć widza, a zarazem decyduje o oryginalności i wartości dzieła sztuki.

Prof. dr hab. Alicja Helman z Uniwersytetu Jagiellońskiego tak ocenia książkę: - Autorowi, jako pierwszemu, powiodło się w pełni napisanie pracy, która wprowadza w nowoczesną wiedzę o kinie.

- Inicjatywę wznowienia książki „Kino stylu zerowego”, poszerzonej o część dotyczącą kina współczesnego, uważam za ze wszech miar słuszną. Będzie to wielka pomoc dla czytelników interesujących się kinem zerowym, a także postmodernizmem. Książka porządkuje wiedzę na temat kina współczesnego, w sposób czytelny, a zarazem bardzo intrygujący wskazuje na związki między nim a poprzednimi okresami historii filmu – komentuje nowe wydanie prof. Ewa Mazierska-Kerr z University of Central Lancashire.

Książka wyszła nakładem Gdańskiego Wydawnictwa Psychologicznego.


MIROSŁAW PRZYLIPIAK – historyk i teoretyk filmu, tłumacz, dyrektor Instytutu Badań nad Kulturą Uniwersytetu Gdańskiego. Stypendysta Fundacji Fulbrighta na Uniwersytecie Harvarda (1998–1999) oraz Fundacji Rockefellera (2002). Autor książek: "Kino stylu zerowego. Z zagadnień estetyki filmu fabularnego" (1994), "Kino najnowsze" (1999, z J. Szyłakiem), "Poetyka kina dokumentalnego" (2000, Nagroda im. Bolesława Michałka dla najlepszej książki filmowej roku), "Kino bezpośrednie 1960–1963" (t. 1, 2008), "Kino bezpośrednie 1963–1970"=. Czas autorów" (t. 2, 2014) oraz "Kino bezpośrednie 1963–1970. Między obserwacją a ideologią" (t. 3, 2014). Jest też autorem stu kilkudziesięciu studiów z zakresu historii i teorii kina oraz komunikowania audiowizualnego, jak również kilkuset recenzji filmowych. Przetłumaczył kilkadziesiąt książek, przede wszystkim z dziedziny psychologii, filmu i kultury audiowizualnej, w tym takie, jak: "Dustin Hoffman" Ronalda Bergana (1992) oraz "Filozofia horroru albo paradoksy uczuć" (2004) i "Filozofia sztuki masowej" (2011) Noëla Carrolla. Jest założycielem Akademickiej Telewizji Edukacyjnej na Uniwersytecie Gdańskim. Zrealizował także kilka filmów dokumentalnych, między innymi "Legendę o Janku Wiśniewskim" (1994) oraz "Czy było kiedy tylu wspaniałych chłopców i dziewcząt" (1997).