Praktyka produkcji filmowej wykształciła paraorganizację, uważaną w branży za zbiór osób o najwyższym stopniu skuteczności, tj. grupę zadaniową o nazwie grupa zdjęciowa (lub grupa produkcyjna) której stan zatrudnienia jest najwyższy w trakcie okresu zdjęciowego. Grupa ta, podlegająca formalnie producentowi i nieformalnie tzw. wielkiej trójce (reżyser, operator obrazu, kierownik produkcji, do której niekiedy dołącza się jako czwarty realizator - scenograf), składa się z tylu pracowników ile wymaga wykonanie końcowego zadania – tj. wyprodukowanie filmu. Wyjątkowość tej „grupy”, złożonej z najprzeróżniejszych fachowców z których każdy odpowiada za mniejszy lub większy zakres obowiązków, przypomina działanie skomplikowanego mechanizmu, którego ostateczne poprawne funkcjonowanie jest niemal zawsze skazane na sukces – elementy niesprawne szybko ujawniają swą nieprzydatność. Niemniej określenie zasad wzajemnej współpracy w tym mechanizmie wydaje się konieczne, zarówno dla uczestników przedsięwzięcia jak i dla producentów.



W polskiej kinematografii zakres czynności, prawa i obowiązki dla różnych funkcji w ekipie próbowały regulować w latach ubiegłych różne akty prawne, często na zasadzie prawa powielaczowego lub np. jako wewnętrzne rozporządzenia w wytwórniach filmowych; dotyczyły one zarówno produkcji fabularnej, jak i dokumentalnej, dubbingu, filmu animowanego, itp. Jednym z pierwszych zwartych regulaminów grupy zdjęciowej był projekt Edwarda Zajička, zatwierdzony przez Stanisława Albrechta, szefa Centralnego Urzędu Kinematografii (30.04.1952 r.). Następna wersja regulaminu powstała w 1956 roku, zatwierdzona decyzją Prezesa Urzędu Kinematografii (17.12.1956 r.). Kolejne regulaminy przygotowane przez m.in. w Naczelnym Zarządzie Kinematografii ewoluowały w kwestiach merytorycznych i formalnych, aż do najbardziej znanego w branży aktu – zarządzenia nr 16/73 Dyrektora Przedsiębiorstwa Realizacji Filmów „Zespoły Filmowe” z dnia 18.12.1973 r.(za kadencji dyrektora Wiesława Bożyma)  z datą wejścia w życie 1.01.1974 r., „O wprowadzeniu  Regulaminu Grupy Zdjęciowej Filmu Fabularnego” , jako obowiązującego kierownictwa grup produkcyjnych.
Kolejne opracowanie, autorstwa m.in. niżej podpisanego, czeka na publikację przez Krajową Izbę Producentów Audiowizualnych od 2009 roku – problemem jest konsekwentne przyjęcie koncepcji „kinematografii producenckiej”, gdzie reżyser jest najważniejszym twórcą i głównym autorem filmu, ale angażuje go producent (a nie odwrotnie). Rzecz jasna jakikolwiek nowy regulamin nie będzie aktem prawnym, lecz co najwyżej wskazówką, informacją i zaleceniem.