Inne rozwiązania to nabycie opcji do tekstu (czyli umowa rezerwująca temat np. do czasu zapewnienia sfinansowania) lub zakup gotowego scenariusza. Problematyka pozyskania praw autorskich do scenariusza, który dopiero ma powstać np. na kanwie książki, to temat na osobne obszerne opracowanie. Fazy pośrednie między pomysłem a tekstem będącym odpowiednikiem struktury przyszłego filmu to temat, streszczenie (synopsis), rozwinięte streszczenie (treatment) nowela filmowa (zbeletryzowana krótka wersja scenariusza, lub jego tzw. first draft). Scenariusz jest więc swoistą w formie transkrypcją utworu literackiego w utwór audiowizualny (którego jeszcze nie ma) głównie środkami literackimi, metodą kolejnych przybliżeń i przemian. Narzędzia służące do tego celu są charakterystyczne dla pracy pisarza z wyobraźnią wizualną.

 
fot. A. Kędzierska / SFP

Scenarzysta pracując nad dramaturgią akcji, rozwojem postaci filmu i przemiany bohaterów, dialogami, itp. posługuje się klasycznym instrumentarium pisarskim z ewentualnym użyciem rozwiązań nietypowych, jak fiszki, drabinki i kaletki (układki kolejności scen), itp.  Scenariusz jest przedstawieniem jakiejś historii, z wyrazistymi charakterami postaci, dialogami między nimi, itp., ale jest także zbiorem propozycji i konkretnych projektów inscenizacyjnych i widowiskowych pomysłów. Im kolejne poprawione wersje scenariusza będą dokładniej opracowane, tym jego realizacja daje szansę uzyskania zgodności planowego rezultatu z pierwotnym zamierzeniem, bez kosztownych i nieprzewidzianych improwizacji.

Ostateczna wersja scenariusza jest podstawową prognozą i planem filmu. Tu kończy się zadanie scenarzysty – pojawia się  autor  filmu, przy czym za głównego autora w polskim filmie fabularnym jest uważany wyłącznie reżyser. Choć nie jest to regułą, to on bywa scenarzystą a więc pomysłodawcą filmu (inspiratorem), jego późniejszym ekranizatorem (a więc głównym realizatorem, dowódcą ekipy) i to on odpowiada za artystyczny kształt dzieła (zbierając złe lub dobre recenzje, odnosząc sukces lub porażkę). Formalnie jednak zakończenie prac nad scenariuszem i jego ewentualnie transformacjami jest zamknięciem etapu prac koncepcyjnych. Od tego momentu rozpoczyna się faza realizacji filmu (tak więc dalsze przekształcanie materiału literackiego, jak scenopis, storyboard, teczki obiektów, itp. ma miejsce już w późniejszym okresie przygotowawczym (preprodukcji), po rozpoczęciu faktycznej realizacji i zaangażowaniu najważniejszych realizatorów.             
                   
Dla bardziej wydajnej pracy scenarzysty producent może mu wynająć stosowne pomieszczenia, zapewnić materiały, delegować go do przyszłych miejsc zdjęciowych lub wielorako ułatwić tzw. researching i prace ikonograficzne. Światły producent zmierza nieustannie do doskonalenia scenariusza, inwestując w konsultantów, script-doctorów i ułatwiając scenarzyście prace dokumentujące temat oraz czytając uważnie wszystkie kolejne wersje. Scenariusz nie musi być napisany pięknym językiem literackim ale powinien wciągać czytelnika w akcję i dać poczucie producentowi że spełni jego zamierzenia jak również zaspokoi wysokie wymagania ekspertów, decydentów finansowych, dystrybutorów, no i bagatela…widzów. Toteż w roli script-doctorów (redaktorów, korektorów) angażuje się pisarzy, dramaturgów, reżyserów lub innych scenarzystów – w zależności od gatunku i rodzaju filmu, a gotowy tekst powinni czytać także reprezentanci podmiotów zajmujących się na co dzień eksploatacją i rozpowszechnianiem filmów.

W polskiej kinematografii panuje zgodność co do faktu przywiązywania zbyt małej wagi do tego etapu developmentu (czego dowodem są gotowe filmy, których ilość nie przechodzi niestety w jakość). Toteż wiele instytucji, w tym m.in. KIPA, Media Desk, SFP i Koło Scenarzystów poprzez coroczną konferencję Script Forum oraz inne stowarzyszenia, organizują  co roku warsztaty i szkolenia z dziedziny developmentu, z naciskiem na prace literackie.