Z urodzenia jest warszawianką i temu miastu pozostaje wierna przez całe swe życie. Przez wiele lat zawodowo związana była ze stołeczną Wytwórnią Filmów Dokumentalnych i Fabularnych. Jako montażystka debiutowała dokumentem Bohdana Kosińskiego „Trener” (1966), poświęconym przygotowaniom olimpijskim polskich lekkoatletów. Ma na swym koncie ponad 160 filmów dokumentalnych. Są pośród nich tak znaczące tytuły, jak: „Raz, dwa, trzy…” (1967), dokument Lindsaya Andersona, zrealizowany w warszawskiej Szkole Teatralnej, „Pamięć” (1970) Jana Łomnickiego, „Warszawa – moja miłość” (1972) Marii Kwiatkowskiej, „Nie płacz” (1972) Grzegorza Królikiewicza, „Robić swoje” (1974) Andrzeja Piekutowskiego, pełnometrażowy „Pielgrzym” (1979) Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego, poświęcony pierwszej pielgrzymce Jana Pawła II do ojczyzny, czy krótkie dokumenty Marka Piwowskiego: „Pożar, pożar, coś nareszcie dzieje się” (1967), „Sukces” (1968), „Psychodrama, czyli bajka o księciu i Kopciuszku wystawiona w zakładzie dla nieletnich dziewcząt w D.” (1969) i „Korkociąg” (1971).

Dokumenty zmontowane przez Kosidowską obsypano istną lawiną nagród na Krakowskich Festiwalach Filmowych: „Czas przemiany” (1968) Piekutowskiego uhonorowano Srebrnym Smokiem (1968), „Salome” (1968) Andrzeja Brzozowskiego – Brązowym Lajkonikiem (1969), „Korkociąg” (1971) Piwowskiego – Srebrnym Lajkonikiem (1971), „Psychodrama…” (1969) tegoż reżysera – Srebrnym Smokiem (1972), „Nie płacz” (1972) Królikiewicza – „Brązowym Lajkonikiem” (1972), „Robić swoje” (1974) Piekutowskiego – Złotym Lajkonikiem (1975), „Prolog” (1975) tegoż reżysera – Złotym Smokiem (1976).

Barbara Kosidowska zmontowała również blisko 30 filmów fabularnych, zarówno telewizyjnych, m.in. „Przypadki Piotra S.” (1981), „Umarłem, aby żyć” (1984), „Urodzony po raz trzeci” (1989) i „Po własnym pogrzebie” (1989) Stanisława Jędryki, jak i kinowych, m.in. „Trzeba zabić tę miłość” (1972) Janusza Morgensterna, „Poślizg” (1972) i „Akcję pod Arsenałem” (1977) Jana Łomnickiego, „Zielone lata” (1979) i „Amnestię” (1981) Jędryki, „Ostatni dzwonek” (1989) Magdaleny Łazarkiewicz, „Ptaszkę” (1994) Krystyny Krupskiej-Wysockiej, a także kilka popularnych seriali telewizyjnych, m.in. „Zieloną miłość” (1978) i „Bandę Rudego Pająka” (1988) Jędryki oraz „Misję” (1980) i „Oko proroka” (1985) Pawła Komorowskiego.